Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Ζέχνει...


Τα γράφω εν συντομία, καθώς όποιος έχει μια στοιχειώδη ενασχόληση με τα εργατικά ζητήματα έχει και την πραγματική εικόνα. Περισσότερο τα γράφω γιατί τα γραπτά μένουν. Ακόμη τα γράφω δίχως τη παραμικρή έκπληξη. Όσοι παρακολουθούν το ιστολόγιο γνωρίζουν ότι και για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το ΚΚΕ έχουμε αναφερθεί πολλάκις ως συστημικά/συμπληρωματικά κομμάτια του αστικού μπλοκ εξουσίας. Ως εκ τούτου, αγαπητοί αναγνώστες, δεν θα βρείτε εδώ πτώσεις από τα σύννεφα και ηχηρές απογοητεύσεις από "συντρόφους". Εδώ θα βρείτε μονάχα την ρεαλιστική αποφασιστικότητα που μας λέει πως ο δρόμος για τη διαύγεια είναι σπαρμένος από προδοσίες. Αρκεί να τις αναγνωρίζουμε για να τις αποφεύγουμε στο μέλλον. Ειδάλλως είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
  • Η κυβέρνηση κατεβάζει τα μέτρα που ουσιαστικά απολύουν χιλιάδες εκπαιδευτικούς λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις. Η γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ αποφασίζει, για να σώσει τα προσχήματα, να καταθέσει μια ακραία "αντικοινωνική" πρόταση: απεργία μέσα στις πανελλαδικές, το ιερό δισκοπότηρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας στη σύγχρονή Ελλάδα. Η πρόταση αυτή είναι η μόνη σοβαρή εναλλακτική απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα που έχει ο κλάδος των εκπαιδευτικών για να τα ακυρώσει. Παράλληλα είναι ένας επιδιωκούμενος λεονταρισμός που ακόμη κι αυτοί που το προτείνουν δεν το πιστεύουν. Βλέπετε η εικόνα που έχουν οι γραφειοκράτες της ΟΛΜΕ για τον κλάδο είναι βολική: άμαζες συνελεύσεις, μικρή συμμετοχή στις απεργίες. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ τολμά τον λεονταρισμό με αυτό το δεδομένο στο μυαλό της. Από την άλλη οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, καλού-κακού, παίρνουν γρήγορα-γρήγορα θέση υπέρ της απεργοσπασίας (και άρα τελικά υπέρ της κυβέρνησης), στεκούμενοι με κάθε τρόπο ενάντια στη πρόταση.
  • Οι κρατικοί μηχανισμοί και οι κυβερνητικοί εξαπολύουν ένα παραλήρημα λάσπης και τρομοκρατίας με κάθε μέσο ενάντια στην απεργία. Τα επιχειρήματα γνωστά: "τα παιδιά μας, οι εξετάσεις, ο κόπος τους" κτλ κτλ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας πως είναι ακριβώς τα ίδια καθάρματα που βούτηξαν τη νεολαία της τάξης μας σε μια άνευ όρων κοινωνική ζούγκλα. Αποκορύφωμα της επίθεσης η απόφαση για επιστράτευση και μάλιστα πριν την απεργία. Μια κίνηση που δείχνει και αποφασιστικότητα από τη πλευρά του κεφαλαίου, αλλά αν μη τι άλλο, και φόβο.
  • Ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια, ακυρώνοντας όλες τις προβλέψεις και επιδιώξεις του αστικού μπλοκ ("φίλων" και εχθρών) η βάση των εκπαιδευτικών πλημμύρισε αίθουσες και αμφιθέατρα  δίνοντας μια ηχηρή απάντηση, παρότι μέσα στα στενά πλαίσια της γραφειοκρατικής δομής: "Πάμε για απεργία", σαν ύστατη λύση πίεσης απέναντι στα αντεργατικά μέτρα στην εκπαίδευση,  το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Πολλά ακούστηκαν για το μεγάλο ποσοστό υπέρ της απεργίας: Από τη χλεύη του ΚΚΕ σε στυλ "σιγά μη σκίσετε κάνα καλσόν" μέχρι την -με τακτ- άρνηση από τους "ριζοσπάστες" του ΣΥΡΙΖΑ που από τη πρώτη μέρα των συνελεύσεων διαβεβαίωναν αυτό που ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ είπε χοντροκομμένα: "Ψηφίστε ναι και μετά μην ανησυχείτε, τίποτε δε θα γίνει". Ανεξάρτητα από τις φωνές που μας έρχονται από τον βούρκο της γραφειοκρατίας, ένα πράγμα πρέπει να γίνει αντιληπτό. Η ηχηρή απάντηση των εκπαιδευτικών, δεν ήταν το ποσοστό στο ναι. Ήταν η τεράστια συμμετοχή στις συνελεύσεις, όπου για πρώτη φορά, έστω από σπόντα και από θεατρινισμό, ερχόταν μια πρόταση αγώνα ουσίας. Μετά από χρόνια ένα σημαντικό (έστω και εν δυνάμει πλειοψηφικό κομμάτι) από τη βάση των εκπαιδευτικών έβλεπε τη συνέλευση σαν το πεδίο ουσιαστικής αναμέτρησης και όχι μια καρικατούρα άνευ νοήματος. Είναι βλέπετε το ανοργάνωτο και το απρόβλεπτο που χάλασε προς στιγμήν τα σχέδια τους. Αλίμονο όμως, όπως πάντα, δεν αρκούσε αυτό...
  • Δέσμιοι μιας δομής στους εκπαιδευτικούς που συνδυάζει και βουνό και θάλασσα (και γραφειοκρατία  συνδικαλιστικών παρατάξεων και συνελεύσεων βάσης), αλλά με σαφή αποφασιστικό ρόλο στο καθετοποιημένο βουνό της γραφειοκρατίας, οι ώρες κυλούσαν αποκαλυπτικά μετά τη μαζική συμμετοχή της βάσης στις συνελεύσεις  Τα media και το κράτος στους ρυθμούς της σαρωτικής επιβολής των μέτρων, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αρνούνται η μία μετά την άλλη να στηρίξουν την απεργία, η ΚΝΕ βγάζει ανακοίνωση που καλεί τους μαθητές να μην αποπροσανατολίζονται και να μην διακόψουν το διάβασμα τους, ενώ συγκαλείται η πιο γελοία απεργία που έχω συναντήσει, με πρόταση μάλιστα ΠΑΜΕ, από την ΑΔΕΔΥ: Απεργία στο Δημόσιο τρεις μέρες πριν από την απεργία που υποτίθεται ότι στήριζε στην εκπαίδευση.. 
  • Εντωμεταξύ στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης, οι μικρές δυνάμεις του ταξικού αγώνα, με ότι μέσα μπορούσαν δήλωναν τη συμπαράσταση τους και σχεδίαζαν τη στήριξη του αγώνα. Όμως που και πως; Αυτό ήταν το ερώτημα σε όποιον εκτός εκπαίδευσης ήθελε καλή-τη-πίστη να βοηθήσει. "Έχουν οργανωθεί απεργιακές φρουρές;", "Σε ποια σχολεία συγκεντρωνόμαστε;", "Τι ώρα και πού;", απλές ερωτήσεις από εκπαιδευτικούς και μη, που ακόμη έψαχναν την απάντηση τους Τετάρτη απόγευμα για μια απεργία που ξεκινούσε Παρασκευή χαράματα. Θα ήταν αφέλεια να πούμε πως οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις δεν γνώριζαν ήδη το θέατρο της προδοσίας που θα παιζόταν τη Τετάρτη το βράδυ. Πως άλλωστε να εκτιμήσει κανείς πως καμία κίνηση υλοποίησης των αποφάσεων των συνελεύσεων δεν ενεργοποιήθηκε δύο μόλις 24ωρα πριν την απεργία; Όπως και άλλοι πριν από μένα έχουν ήδη παραδεχτεί  είναι γεγονός ότι παρόλες τις "καλές προθέσεις" και τις φλογερές τοποθετήσεις, κανείς δεν πήρε τη πρωτοβουλία να οργανώσει τον κόσμο του αγώνα σε αυτή την τόσο σημαντική μάχη. Και είναι άλλο τόσο αλήθεια ότι ακόμη και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν κατάφεραν είτε από αφέλεια είτε από αδυναμία πολιτικής οπτικής (όπως ισχυρίζομαι) να συγκροτήσουν τη βάση σε θέση που να μπορεί να αντισταθεί στην αναμενόμενη προδοσία. Καμία περιφρούρηση δεν στάλθηκε να διασφαλίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των προέδρων, ούτε ποτέ καλέστηκε ένα πραγματικό συντονιστικό γενικών συνελεύσεων που να εκφράζει πραγματικά τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς.
  • Έτσι λοιπόν, όταν οι εκλεγμένοι καρεκλοκένταυροι της ΟΛΜΕ γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών απ'όλη τη χώρα και δώσανε ακόμη μια φορά επιτυχημένες εξετάσεις υποταγής στ' αφεντικά τους, πέρα από τα δάκρυα και τις καταγγελίες, δεν βρέθηκε κανείς να σηκώσει το γάντι της ανταρσίας και να μιλήσει για νέες συνελεύσεις που θα ενταφίαζαν τη κομματική γραφειοκρατία δεξιάς κι αριστεράς.  Κάπως έτσι πληρώνουμε -και το πληρώνουμε όλοι σαν τάξη- την ατολμία, τις "συμμαχίες" και τις "φιλίες" κομματιών που αγωνίζονται με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και τους Λαφαζανικούς σοσιαλδημοκράτες προδότες των αγώνων. Κάπως έτσι πληρώνουμε την υποτίμηση της εκτίμησης ότι αυτή η αριστερά έχει το μυαλό της στα υπουργεία, στην ενσωμάτωση και την καθυπόταξη, ότι αυτή η αριστερά φορά τα χρώματα της "φίλης" ενώ είναι στη πράξη εχθρός κι αντίπαλος μας. Ακόμη και τώρα, με την απεργία χαμένη και την αίγλη των συνελεύσεων της βάσης στα σκουπίδια, λίγα πράγματα ακούστηκαν για το ξεπέρασμα αυτής της δομής, συνδικαλισμό και αγώνες βάσης, για τον οργανωτικό και πολιτικό διαχωρισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων από τις υποταγμένες ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες.
  • Τέλος όσο και να εκφράστηκε εντυπωσιακά το "αυθόρμητο" υγιές αντανακλαστικό αγώνα και ταξικής σύγκρουσης χωρίς όρια και όρους, άλλο τόσο συγκρούστηκε και έχασε μπροστά σε μια δομή και μια εξουσία που τα πλοκάμια της έχουν πολλά χρώματα και χέρια. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, σαν τάξη, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να ξανασηκώσουμε κεφάλι. Αυτή τη φορά, πιο οργανωμένα, πιο  αποφασισμένα, πιο συνειδητά.
avanti_maestro


Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Νέα οράματα, νέος στρατός, ένας «νέος θαυμαστός κόσμος»



των Βάιου Σκαρλάτου, Νίκου Χαραλαμπόπουλου


Μαζί με τις εικόνες των ΕΚΑΜ να εισβάλλουν στο αμαξοστάσιο του μετρό και σε καταλήψεις-«εστίες ανομίας», μαζί με τις σκηνές επιστράτευσης απεργών και τις εικόνες οπλισμένων φαντάρων σε κινητοποιήσεις σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, μια νέα φιλοσοφία αναδύεται στον ελληνικό στρατό και αφορά, περισσότερο παρά ποτέ, την κοινωνία. Σήμερα, «δεν έχουμε ύπαρξη απτής απειλής», αλλά «τη σύγχρονη μορφή ευρέος φάσματος απειλών», που «καθιστούν αδύνατες τις περικοπές στρατιωτικών δαπανών». Είναι τα σύγχρονα δόγματα Άμυνας-Ασφάλειας, οι Ασύμμετρες Απειλές, οι αποφάσεις της Συνόδου Αρχηγών Εθνικής Άμυνας της ΕΕ. Η ενίσχυση του κατασταλτικού ρόλου του στρατού στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, υπό το φόβο κοινωνικών εξεγέρσεων, είναι βασική προϋπόθεση των δογμάτων για την επέκταση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το ελληνικό κεφάλαιο, ξεπερνώντας τον εφιάλτη της δικής του χρεοκοπίας, περνάει στην αντεπίθεση: Η ένταση του κοινωνικού πολέμου, σε συνδυασμό με την ένταση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και τη συμμετοχή στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των επιθετικών δογμάτων του κράτους. 

Έτσι επανασχεδιάζονται οι αποστολές εκτός συνόρων. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην κήρυξη ΑΟΖ, να συμβάλει στην ευρωπαϊκή ενεργειακή αυτάρκεια, να βαθύνει τους δεσμούς με ΗΠΑ-Ισραήλ, ενώ η Αραβική Άνοιξη παραμένει επίδικο κι εντείνεται ο κίνδυνος επέμβασης σε Συρία-Ιράν. Όλα συμπυκνώνονται στο «νέο» πνεύμα «εθνικής ενότητας», όπου είναι σαφές (από το Λαυρεντιάδη ως τη Βίλα Αμαλίας και τις «άγριες» απεργίες - μετρό κλπ) ότι θα εμπεδώνεται ο «Νόμος και η Τάξη»! 

Σήμερα, οι ανάγκες διευρυμένης στρατιωτικής επέμβασης μέσα κι έξω, ωθούν στην υπέρβαση και ενοποίηση τόσο του μαζικού στρατού εφέδρων όσο και του ευέλικτου επαγγελματικού στρατού των «μονάδων ταχείας επέμβασης». Το νέο μοντέλο εργασίας των ατομικών συμβάσεων και της εκ-περιτροπής-εργασίας (χωρίς εργασιακά δικαιώματα) ανοίγει δρόμο στα πρότυπα του Εφεδρικού Βρετανικού Στρατού ή του πλέγματος εφεδρικών σχηματισμών στην Ελλάδα. Μετά τον φαντάρο-αναλώσιμο των «ψυχρών πολέμων» και τον μισθοφόρο-αναλώσιμο των «αστραπιαίων πολέμων», ο «πολίτης-πολεμιστής» θα είναι οργανωμένος, εξοπλισμένος, εκπαιδευμένος (και… στο σπίτι του), να περιμένει να τον φωνάξουν.

Ο μισθοφορικός στρατός δίνει τη θέση του σε σενάρια αύξησης θητείας, υποχρεωτική στράτευση στα 18, «ανώτερη εκπαίδευση». Λέξη-κλειδί είναι η εφεδρεία, η σχέση των πολιτών με το στρατό δια βίου. Μοίρες καταδρομών-Λέσχες εφέδρων-Πολιτοφυλακές, συνιστούν ένα νέο πλέγμα, με ελάχιστα κρατικά έξοδα, δίπλα στον τακτικό στρατό (του οποίου ο πυρήνας θα είναι επαγγελματικός), με μεγαλύτερη «ευελιξία δράσης» ενάντια σε ασύμμετρες απειλές. Εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κυριαρχούν στο πλέγμα στρατιωτικών-αστυνομικών δυνάμεων. Κάπως έτσι οργανώνονται οι δυνάμεις ασφαλείας της δημοκρατίας εκτάκτου ανάγκης, αλληλοσυμπληρώνονται κι εναλλάσσουν ρόλους.

Η αναδιάρθρωση φέρνει ήδη αλλαγές στη ζωή των φαντάρων: Η θητεία «συμπυκνώνεται». Αγγαρείες και εκπαίδευση γίνονται περισσότερες και πιο ουσιαστικές. Εκμετάλλευση και απλήρωτη εργασία εκλογικεύονται και βαθαίνουν. Εξαπολύεται, με νέα ένταση, εθνικιστική-ρατσιστική προπαγάνδα και αναπτύσσεται νέα για τον «εχθρό-λαό». Η μαζική φτώχεια και οι βαριές περικοπές στα στρατόπεδα φέρνουν σε απελπισία τους φαντάρους («κόβουν» εξόδους και άδειες, παίρνουν μαζικές αναβολές για οικονομικούς λόγους κ.α.).

Στους 9 μήνες θητείας, οι φαντάροι καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι τα πάντα. Ζούν σε ερείπια στρατοπέδων και τους κόβονται οι δωρεάν μετακινήσεις. Καλούνται να διαμορφώσουν στρατόπεδα σε κέντρα κράτησης μεταναστών, παρέχουν βοήθεια σε ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ισραήλ, συντηρούν πολυεθνικές πολεμικές δυνάμεις. Καλούνται να συμμετέχουν σε ασκήσεις καταστολής πλήθους, να περιπολούν κατά του κινήματος και να γίνουν σεκιουριτάδες (μαζί με την frontex) στα σύνορα.

Η στρατιωτική θητεία επιχειρείται να μετατραπεί σε εργαστήρι υποταγής της νεολαίας στην εξαθλίωση και εμπέδωσης νέων καταστροφικών «εθνικών οραμάτων», μοχλός για την εφαρμογή του ρόλου του στρατού ως δύναμη κατοχής εντός κι εκτός συνόρων.

Απέναντί τους, όμως, βρίσκεται το κίνημα μέσα κι έξω από το στρατό. Οι συγκλονιστικοί αγώνες των φαντάρων φέρνουν ουσιαστικές νίκες. Βάζουν τη στρατευμένη νεολαία στο πλευρό των αγωνιζόμενων. Η σημερινή γενιά κατανοεί ότι είναι πιο πιθανό από ποτέ να κληθεί να γίνει απεργοσπαστικός ή κατασταλτικός μηχανισμός. Για τους φαντάρους η εκτροπή είναι ήδη εδώ και δεν είχε ποτέ πιο συμπυκνωμένα στοιχεία εργασιακής εκμετάλλευσης και μαύρης εργασίας.
Κάπως έτσι πρέπει να κατανοήσουμε το σύγχρονο αντιπολεμικό-αντιμιλιταριστικό κίνημα. Μήπως, δεν χρειάζεται το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα, τα πολύμορφα κοινωνικά κινήματα και ο διάχυτος συνολικός ριζοσπαστισμός, να δώσουν μάχες μέσα κι έξω από τα στρατόπεδα, με σκοπό να ενώσουν το ζήτημα του πολέμου με το κοινωνικό;

Σε τέτοια λογική το Δίκτυο Σπάρτακος, η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων και η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση θέλουν να αναβαθμίσουν τη δράση τους. Μήπως δεν χρειάζονται ταυτόχρονα μορφές και κύτταρα συνολικότερων δομών αλληλεγγύης-αυτοοργάνωσης, και ευρύτερες πρωτοβουλίες και αντιπολεμικές κινήσεις; Δε χρειάζεται να αγκαλιάσουν τη δράση των φαντάρων αλλά και τις κινήσεις αμφισβήτησης του μιλιταρισμού και του εθνικισμού;

Ίσως, πει κανείς, πως αυτό φαίνεται μακρινό. Μπορεί. Αλλά δεν μπορεί να περιμένει.
Ίσως αύριο, όπως χθες σε άσυλο-καταλήψεις ή στο μετρό, να είναι λέσχες εφέδρων, πολιτοφυλακές ή ειδικές δυνάμεις (κι όχι μόνο ΜΑΤ-ΕΚΑΜ), που θα «εκκαθαρίζουν» κοινωνικούς χώρους και μορφές αγώνα. Μπορεί να κληθούν να επιβάλουν «εθνική πειθαρχία» στο ποτάμι οργής, αντίστασης ή ανατροπής, ή να το εμπλέξουν σε νέους πολέμους. Απέναντι στη θωράκιση κράτους και κεφαλαίου, μπορούμε μόνο να απαντήσουμε με συνολική αντεπίθεση.