Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Κάλεσμα για τη διαδήλωση της ΔΕΘ

ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ






Διανύουμε πλέον τον 15ο μήνα που το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (θυγατρική της Φιλκεραμ-Τζόνσον), παραμένει κλειστό. Οι εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής δίνουν ένα σπουδαίο αγώνα, κάτω από δύσκολες συνθήκες, απλήρωτοι από τον Μάη του 2011, και σε επίσχεση εργασίας με μεγάλα προβλήματα επιβίωσης αγωνίζονται να κρατήσουν μια πολύ δυναμική επιχείρηση παραγωγής δομικών υλικών ζωντανή και τους εργαζόμενους με αξιοπρέπεια και με ανορθωμένο το ανάστημα απέναντι στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. 

Οι εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνίζονται για να περάσει το εργοστάσιο από τα χέρια του κεφαλαίου στα χέρια των εργαζομένων! 
Αγωνίζονται να γίνει πράξη ότι εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε χωρίς τα αφεντικά! 

Στο πλευρό τους οι εκατοντάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, είτε είναι όργανωμένοι σε συλλογικότητες είτε όχι, που στηρίζουν τον αγώνα του σωματείου της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής πολιτικά, οικονομικά και ηθικά, με τη συγκρότηση πρωτοβουλιών, συσκέψεων και εκδηλώσεων αλληλεγγύης σε πολλές πόλεις σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.

Σε μια περίοδο όπου η επίθεση που δέχεται η πλειοψηφία της κοινωνίας, στο βωμό του κέρδους και της διάσωσης της "εθνικής οικονομίας" των τραπεζών και των βιομηχάνων, το παράδειγμα του αγώνα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, που δίνεται από ένα σωματείο που λειτουργεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης, συγκινεί και εμπνέει όλο και περισσότερους. Κι αυτό γιατί ο αγώνας των εργατών για την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου, για τον πλήρη εργατικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και διαβίωσης βρίσκει ολοένα και περισσότερους συμπαραστάτες σε μια συγκυρία που τα κλεισίματα των επιχειρήσεων και η μαζική ανεργία αποτελούν καθημερινή είδηση σε κάθε γωνιά της χώρας. 

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ,ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΤΤΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Από τη πλευρά της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης ενισχύουμε τον αγώνα του σωματείου της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, δυναμώνοντας την εκστρατεία ενημέρωσης και αλληλεγγύης, φροντίζοντας να φτάσει το κάλεσμα των εργαζομένων σε κάθε εργασιακό χώρο και σε κάθε γειτονιά. Για αυτό το λόγο οργανώνουμε εξορμήσεις μαζί με το σωματείο από τη Βιομηχανική Ζώνη, μέχρι το κέντρο της πόλης, όπου λειτουργεί πλέον σε καθημερινή βάση περίπτερο πληροφόρησης, στη Καμάρα, για τον αγώνα. Το βράδυ της Παρασκευής 7 Σεπτεμβρίου συνδιοργανώνουμε μαζί με τους εργαζόμενους βραδιά αλληλεγγύης με ζωντανή λαϊκή μουσική στον χώρο του εργοστασίου.

ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Στην εποχή του καπιταλιστικού μονοδρόμου και της διαρκούς επίθεσης της κυβέρνησης και της τρόικας, που απειλούν να συντρίψουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα εκατομμυρίων εργαζομένων και ανέργων,τα εγκαίνια της ΔΕΘ πρέπει να μετατραπούν σε ένα πανκοινωνικό, πανεργατικό συλλαλητήριο. Να διαδηλώσουμε ενάντια στην βαρβαρότητα προτάσσοντας τους σύγχρονους, δίκαιους κοινωνικούς αγώνες, να κάνουμε ένα ακόμα βήμα στην τόσο αναγκαία σήμερα αντεπίθεση μας για την ανατροπή. 

Διαδηλώνουμε, λοιπόν, στη ΔΕΘ μαζί με το σωματείο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, χωρίς χορηγούς αλλά και χωρίς πατρονάρισμα από διάφορους πατέρες είτε κομματικούς είτε εργατοπατέρες.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ, 
ΑΝΕΡΓΟ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ 
ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 
ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΣΤΙΣ 18.30


Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
και στήριξης του αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Μία (ακόμα) ανάγνωση της τελευταίας κατασταλτικής επίθεσης

από τον βιβλιοφρικάριο


Από τη μέρα της επίσημης έναρξης της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς», που αφορά τον εντοπισμό, τη σύλληψη και τη μεταφορά μεταναστών χωρίς άδεια παραμονής σε κέντρα κράτησης με σκοπό την απέλαση, τα μέσα ενημέρωσης μας «ενημερώνουν» καθημερινά για την εξέλιξή της. Εν μέσω εικόνων μαζικών προσαγωγών οι επιτελείς διαμηνύουν πως η επιχείρηση θα είναι διαρκής και μάλιστα θα επεκταθεί στις πόλεις της επαρχίας. Ένας διαρκής πόλεμος, παρακλάδι ενός ευρύτερου που διεξάγεται ανά την υφήλιο και μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Ενώ γκρεμίζονται τα όποια προσχώματα στην ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και εμπορικών προϊόντων, χτίζονται στιβαρά τείχη για να αποτρέπουν τη μετανάστευση της εργασίας από την καμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική λεηλασία. Οι στόχοι της επιχείρησης, όπως τους έθεσε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης (αυτή είναι η δουλειά του) κ. Δένδιας είναι σαφείς: Οι μετανάστες που θα απελαθούν θα μεταφέρουν στις χώρες προέλευσης το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί ευτυχή προορισμό, ενώ και οι Έλληνες πολίτες θα εμπεδώσουν την εικόνα της ευνομούμενης χώρας που δεν είναι «ξέφραγο αμπέλι». Είναι όμως μόνο αυτοί οι στόχοι;

Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αναφέρουν και καταγράφουν τα θέματα που άπτονται του «μεταναστευτικού ζητήματος» σε χωριστές χωροχρονικές ενότητες από τις εξελίξεις στις εργασιακές σχέσεις, ώστε να αποκρύπτεται το γεγονός ότι αποτελούν αλληλεπικαλυπτόμενους χειρισμούς στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου που ονομάζουν «διαχείριση της κρίσης». Αυτό προκύπτει εξάλλου και από τις καταγεγραμμένες εμπειρίες της περιπέτειας του νεοφιλελευθερισμού σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις Η.Π.Α., αλλά και από ιστορικά δεδομένα της πρώιμης περιόδου του εκβιομηχανισμού. Φαίνεται λοιπόν να υπάρχει ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των κέντρων κράτησης μεταναστών (με μόνο «έγκλημα» τη μη κατοχή ταξιδιωτικών εγγράφων) και των πτωχοκομείων των αρχών του 19ου αιώνα, ως προς τις επιδιώξεις και το ιδεολογικό τους περίβλημα.

Ο Νόμος περί Φτωχών, που εισήχθη στη βρετανική νομοθεσία τη δεκαετία του 1830 (και ακολούθως στις εκβιομηχανιζόμενες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και σε όσες δεν διέθεταν ισχυρή βιομηχανική προοπτική) όριζε τα πτωχοκομεία ως τους μοναδικούς χώρους που θα υπήρχε μέριμνα για τους φτωχούς. Καμία άλλη θεσμική παροχή δεν επιτρεπόταν και ως εκ τούτου προβλεπόταν ο υποχρεωτικός εγκλεισμός τους στα ιδρύματα. Ο αμετροεπής κυνισμός κράτους και αφεντικών εκφράζεται ανενδοίαστα στις εφημερίδες της εποχής. Η πρόβλεψη ήταν πως αν τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ για τους φτωχούς και αν οι συνθήκες ζωής μέσα στα πτωχοκομεία ήταν τόσο άθλιες ώστε να εξάπτεται η λαϊκή φαντασία, τότε θα κάμπτονταν οι αντιστάσεις στην προλεταριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Γιατί βέβαια η μαζική εργοστασιακή εργασία, υπό τις απειλές των επιστατών, με την πίεση του χρόνου και χωρίς έλεγχο στην τεχνογνωσία και την εκτέλεση δεν ήταν καθόλου ελκυστική για το υπό διαμόρφωση εργατικό δυναμικό της εποχής. Η ηθική της εργασίας που έθετε τη βιομηχανική μισθωτή εργασία ως το μοναδικό αξιοπρεπή τρόπο διαβίωσης δεν εμφάνιζε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Έτσι τα πτωχοκομεία ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμά της, καθιστώντας κάθε αξιοπρεπή εναλλακτική σχεδόν αδύνατη.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ


Η Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών καλεί κάθε εργαζόμενο και άνεργο, κάθε νεολαίο και συνταξιούχο, κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια, να συμμετάσχει στη μεγάλη ταξική διαδήλωση της ΔΕΘ, στις 8 του Σεπτέμβρη.

Η κινητοποίηση της Θεσσαλονίκης δεν είναι ένα ετήσιο εθιμοτυπικό ραντεβού. Είναι η πρώτη εργατική απάντηση της χρονιάς, ενάντια στα σχέδια και στις εξαγγελίες των «από πάνω» που μας οδηγούν στην εξαθλίωση. Ιδιαίτερα φέτος, είναι πέρα από τα καθιερωμένα: πραγματοποιείται στη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας και στο μέσο της πιο άγριας αντεργατικής κι αντιλαϊκής επίθεσης. Δεν είναι μόνο το τι μας έχουν ήδη επιβάλλει καταστρέφοντας τη ζωή κάθε λαϊκής οικογένειας. Είναι και όλα αυτά που έχουν εξαγγείλει πως θα μας επιβάλλουν, παροξύνοντας ακόμα περισσότερο την δραματική κατάσταση του λαού: νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ, επιδόματα, κοινωνικές παροχές, στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλιση. Νέες απολύσεις κι ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα κάθε πιθαμής γης και περιουσίας του ελληνικού λαού.

Όλα αυτά, καλείται να τα εφαρμόσει η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που «γεννήθηκε» στις 17 του Ιούνη τρεκλίζοντας, αδύναμη και πρόωρα γερασμένη. Ο πρωθυπουργός Σαμαράς εκλέχτηκε παριστάνοντας το λιοντάρι με «βρυχηθμούς» περί «επιμήκυνσης» και «αναδιαπραγμάτευσης». Τώρα τριγυρνά σαν τη βρεγμένη γάτα στα σαλόνια των Ευρωπαίων ηγετών, επιβεβαιώνοντας απλά πόσο πειθήνιος κι υποτακτικός είναι. Δεν νοιάζεται, αυτός κι οι τροϊκανοί εντολείς του, να «σώσει» από το αναπόφευκτο επίσημο χρεοστάσιο την Ελλάδα. Αυτήν την έχουν ήδη ξεγραμμένη, μαζί κι όσους κατοικούν εδώ. Τους νοιάζει μόνο να σωθούν οι τράπεζες τους και το σύστημα τους που καταρρέουν πανευρωπαϊκά και παγκόσμια, ακόμα κι αν αφήσουν πίσω τους πτώματα και καμμένη γη.

Η εργατική τάξη, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, δεν θα βαδίσει αυτοβούλως προς τον θάνατο της. Μπορεί και πρέπει να αντισταθεί, επιβάλλοντας το δίκιο της με την ισχύ των αγώνων της. Βρίσκοντας τους συμμάχους της μέσα στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου, και ξεκαθαρίζοντας από τους προδότες που κρύβονται στις γραμμές της. Γι’ αυτό και η παρουσία της στην ΔΕΘ πρέπει είναι μαζική, δυναμική αλλά και ανεξάρτητη από τους γραφειοκράτεςκαι τους πράκτορες του κεφαλαίου, που βάζουν τις υπογραφές τους κάτω από τις θανατικές μας καταδίκες. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα άλλο από τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό.Μπορούμε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις και στα δικά μας όργανα πάλης, φτιάχνοντας παντούΕπιτροπές Δράσης και Κέντρα Αγώνα, συσπειρώνοντας κάθε καταπιεσμένο, εργαζόμενο ή άνεργο, ντόπιο ή μετανάστη.

Για να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα διαγραφής του χρέους και εθνικοποιήσεων-τραπεζών και παραγωγής κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση- αλλά και έκτακτων μέτρων σωτηρίας του λαού, με δουλειές και κοινωνικές παροχές σε όλους, με δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλιση κ.ο.κ., σύμφωνα με τις ανάγκες των εργατών κι όχι των καπιταλιστών. Για να πάρουμε όλο το πλούτο που παράγουμε και μας ανήκει στα χέρια μας, πρέπει να τσακίσουμε το κράτος τους και να χτίσουμε με τα χέρια μας τη δική μας εξουσία, την εξουσία των Εργατικών Συμβουλίων. Σε συντονισμό και σε κοινή πάλη με τους εργάτες της Ευρώπης, να βαδίσουμε προς μια νέα ζωή, βασισμένη στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.

Σημαντική στιγμή αυτής της πάλης, είναι η μάχη της ΔΕΘ που έχουμε μπροστά μας!


ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ

Σαββάτο 8 Σεπτέμβρη, 6μμ, Καμάρα – Θεσσαλονίκη 


Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

του Κ. Αποστολόπουλου

Ένταση στη Χαλυβουργία μεταξύ  ΜΑΤ και των απεργών


Η ηρωική απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας Ελλάδος, έλαβε τέλος.

Μετά από 9 μήνες στην πρώτη γραμμή των αγώνων της εργατικής τάξης, η μεγάλη μάχη του Ασπροπύργου τερματίζεται, ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στις 28/7. Ψηφίστηκε με 107 ψήφους υπέρ και 14 κατά, η πρόταση του Δ.Σ. του Σωματείου για αναστολή της απεργίας (29 εργάτες δεν ψήφισαν). Μόλις μία εβδομάδα πριν, στις 21/7, η Γ.Σ. είχε υπερψηφίσει την πρόταση για συνέχιση της απεργίας με συντριπτική πλειοψηφία (164 υπέρ, 5 κατά). Ήταν μια απόφαση την επαύριο της βίαιης επίθεσης των ΜΑΤ και της «ανακατάληψης» του εργοστασίου για λογαριασμό της εργοδοσίας, εν μέσω ξύλου και χημικών.

Ο πρόεδρος του Σωματείου, Γιώργος Σιφωνιός (ΚΚΕ-ΠΑΜΕ), εισηγούμενος την πρόταση για λήξη της απεργίας στη Γ.Σ., μεταξύ άλλων αναφέρει: «Κανένας μεγάλος αγώνας δεν έγινε ούτε θα γίνει, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλισμένους τους όρους για τη νίκη, έχοντας προβλέψει αλάθητα όλες τις πιθανότητες. Στη ζωή τέτοιοι αγώνες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γραφειοκρατών, των βολεμένων, των φοβισμένων, και των συμβιβασμένων. Κανένας πραγματικός αγώνας δεν γίνεται χωρίς θυσίες, ακόμα και νεκρούς. Η ιστορία του εργατικού κινήματος το επιβεβαιώνει. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, γιατί όλοι μας βοηθάνε να διδασκόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. (…) Είναι μια μάχη στον πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους, να πάρουνε την εξουσία και να οικοδομήσουνε την δική τους κοινωνία.»

Τα παραπάνω μπορούμε να τα προσυπογράψουμε στο ακέραιο, όπως και άλλα αντίστοιχου πνεύματος που εμπεριέχονται στον ίδιο απολογισμό. Ωστόσο, αυτές οι σωστές γενικές παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να ειπωθούν μετά από κάθε αγώνα σε όλη την ιστορία της ταξικής πάλης, δεν απαντάνε στα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα που βάζει η όλη πορεία και έκβαση της απεργίας στη συγκυρία. Δεν αναδεικνύει τα όποια στρατηγικά και τακτικά λάθη ή σωστά έγιναν. Δεν βοηθάνε στο να βγάλουμε τα απαραίτητα μαθήματα - για να «διδαχτούμε» όπως σωστά λέει- και τα ορθά συμπεράσματα για να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας με τέτοιο τρόπο ώστε στις επόμενες μάχες να είμαστε εμείς οι νικητές. Διότι πέρα από το τι ειπώθηκε στην πρόταση του Δ.Σ., θα πρέπει να εξεταστούν με ειλικρίνεια οι όροι κάτω από τους οποίους επήλθε η λήξη της απεργίας. Για να είμαστε καθαροί και να μην εξωραΐζουμε τα πράγματα: μια νίκη είναι μια νίκη και μια ήττα είναι μια ήττα, με τις αντίστοιχες επιπτώσεις για την εργατική τάξη η κάθε μια. Και αυτό που χρειάζεται πριν απ’ όλα η εργατική τάξη είναι η αλήθεια, εκτεθειμένη στην ολότητα της μπροστά στα μάτια της για να μπορέσει να κρίνει η ίδια, να αναδιαμορφώσει την πράξη της και να οδηγηθεί στη νίκη. 

Δύσκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως οι Χαλυβουργοί φεύγουν νικητές από τον συγκεκριμένο αγώνα. Το Δ.Σ., που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, απέσυρε την στήριξη του στην απεργία, μετά από την τελευταία επικοινωνία με το Υπουργείο Εργασίας, που γι’ άλλη μια φορά επαναλήφθηκε η άτεγκτη θέση του Μάνεση για επιστροφή των εργατών στη δουλειά, χωρίς επαναπρόσληψη απολυμένων και χωρίς καμιά άλλη υποχώρηση στις απαιτήσεις του. Ό,τι δηλαδή επαναλάμβανε όλους τους προηγούμενους μήνες και οι Χαλυβουργοί απαντούσαν με συνέχιση της απεργίας. 

Σύσκεψη για την συνδιοργάνωση της διαδήλωσης της Δ.Ε.Θ.


Στις σημερινές συνθήκες, όπου οι διάφοροι ντόπιοι και διεθνείς φορείς που συνιστούν την εξουσιαστική πλατφόρμα, κηρύσσουν ανοιχτά τον πόλεμο στην κοινωνία, στους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μετανάστες και όλους τους καταπιεσμένους, δεν υπάρχουν μπροστά μας πολλές επιλογές. Ή θα σηκώσουμε το γάντι ή θα υπακούσουμε και θα ηττηθούμε. Σε αυτή τη συγκυρία είναι που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ένα κοινωνικό - εργατικό κίνημα που δεν θα μασάει τα λόγια του, που με καθαρές θέσεις οι οποίες αναδεικνύουν τις ανάγκες των καταπιεσμένων διαμορφώνεται και δημιουργεί τις δομές του βήμα-βήμα στο δρόμο της αντίστασης με στόχο την ανατροπή της αθλιότητας. 

Ένα πρώτο μαζικό ραντεβού των κοινωνικών κινημάτων θα δοθεί στην ΔΕΘ, και γι’ αυτό το λόγο εκδίδουμε κάλεσμα προς όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να χαράξουν έναν δρόμο στη βάση της κοινωνικής και εργατικής αυτονομίας, με σκοπό τη συγκρότηση κοινής διαδήλωσης. 

Τρία θεωρούμε ότι είναι τα βασικά σημεία που πέρα από διαφοροποιήσεις μπορούν να συγκροτήσουν μια ανεξάρτητη - περιφρουρημένη διαδήλωση με την οποία θα εκφραστεί ένα συνεκτικό πολιτικό στίγμα στη βάση των αναγκών των εργαζομένων και των ανέργων. 

Η ανάγκη εργατικής και κοινωνικής αυτοοργάνωσης μέσω των διαδικασιών βάσης και άμεσης δημοκρατίας. Μέσα από τα ταξικά σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς και τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που παλεύουν υπέρ των συμφερόντων των φτωχών σε τοπικό επίπεδο. 

Η ανάγκη υπεράσπισης και προπαγάνδας του δίκαιου προτάγματος για την εργατική αυτοδιαχείριση ως απαραίτητου σταδίου για την κοινωνία της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης. Εκκινώντας από τους ανεξάρτητους εργατικούς συνεταιρισμούς, πρέπει να περάσουμε στον κάθε αυτό πολιτικό αγώνα για την απόσπαση των παραγωγικών δομών από τα χέρια των πλούσιων ιδιοκτητών στα χέρια των εργατών. Εδώ το παράδειγμα αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ δείχνει το δρόμο. Ώστε να δημιουργηθεί η βάση ανατροπής του κοινωνικού συσχετισμού στο σύνολο της κοινωνίας και όλοι οι διαμεσολαβημένοι φορείς να αντικατασταθούν από απ’ ευθείας μορφές κοινωνικής συμμετοχής και διεύθυνσης. 

Για να μπορέσουν όχι μόνο να συμβούν τα παραπάνω αλλά να υπάρξει απλά ένα πεδίο να ζυμωθούν με τον κόσμο των καταπιεσμένων, χρειάζεται η ελάχιστη συνείδηση του τέλους των αυταπατών. Χρειάζεται η ολοκληρωτική αποστοίχιση από τους ίδιους τους θεσμούς μεσολάβησης και λαμογιάς του εργατικού ξεπεσμού. Καμία σχέση με τους θεσμούς της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και των λοιπών εργατοπατέρων δεν πρέπει να νοιώθει όποιος είναι εργαζόμενος με διάθεση πάλης. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασύσταση ενός μαχητικού εργατικού κινήματος είναι αυτό να μην έχει εμποτιστεί από τη σαπίλα των θεσμικών οργάνων του αστικού συνδικαλισμού. Των ανθρώπων που ήταν περισσότερο πολιτικοί και ελάχιστα -εάν υπήρξαν ποτέ- εργάτες. 

Με βάση αυτές τις 3 προκείμενες καλούμε σε σύσκεψη διοργάνωσης κοινής ανεξάρτητης διαδήλωσης με όποια πολιτική δύναμη, εργατικό σωματείο, πρωτοβουλία ανέργων, και ατόμων συμφωνεί στο παραπάνω πλαίσιο. 

Τρίτη 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 19.00 Ε.Κ.Θ. 

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης και Αυτοοργάνωσης

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

«φέτος η φράουλα δεν πήγε καλά…»



Την Κολομβία της Νέας Μανωλάδας Ηλείας, ανέδειξε για μια ακόμη φορά η πρόσφατη δολοφονική επίθεση κατά του Αιγύπτιου εργάτη γης , τον οποίον οι «άνθρωποι – αγρίμια» της περιοχής, έσυραν «κρεμασμένο» στη πόρτα αυτοκινήτου τους πριν τον πετάξουν αναίσθητο και αιμόφυρτο στην άκρη του δρόμου.

Μια χυδαία ιστορία εκμετάλλευσης δεκάδων αλλοδαπών εργατών από «εισαγόμενο» τσιφλικά φράουλας και η δράση «πληρωμένων μαφιόζων» , κρύβεται –σύμφωνα με πληροφορίες – πίσω από την βάρβαρη επίθεση κατά του μετανάστη εργάτη που νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο.

Το ρεπορτάζ λέει ότι πίσω από το αιματηρό περιστατικό, υπάρχει η προκλητική ασυδοσία του τσιφλικά ο οποίος με το πρόσχημα ότι «φέτος η φράουλα δεν πήγε καλά…» αποφάσισε να αφήσει απλήρωτους πάνω από 150 μετανάστες εργάτες γης από το Μπαγκλαντές και την Αίγυπτο που τα κυκλώματα των δουλεμπόρων είχαν προωθήσει εκεί . Όμως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν χαρτιά και άδειες παραμονής με αποτέλεσμα να μη μπορούν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα με νόμιμο τρόπο από το πανίσχυρο «αφεντικό» .

Ανθρωποι της περιοχής που θέλησαν για ευνόητους λόγους να τηρήσουν την ανωνυμία τους , φοβισμένοι κάνουν λόγο για μια καλά δομημένη εγκληματική ομάδα με ιεραρχία, εντολείς και αδίστακτους μπράβους, ανθρώπους της νύχτας και του υποκόσμου , οπλοφόρους που ξυλοκοπούν και τρομοκρατούν τους κατατρεγμένους αλλοδαπούς εργάτες γης που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι τους και να ζητήσουν τα χρήματα από τα μεροκάματα που έκαναν , χύνοντας ποτάμια ιδρώτα στα απέραντα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι θύματα όλων αυτών είναι εκτός των αλλοδαπών εργατών και ο κάθε ντόπιος πολίτης που θα τολμήσει να αντιδράσει η να εκφράσει δημόσια τη γνώμη του για τα όσα συμβαίνουν εκεί.

Είναι σε όλους γνωστό ότι οι φράουλες που καλλιεργούνται επί χρόνια στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, είναι ποτισμένες με ιδρώτα , αίμα και εκμετάλλευση χιλιάδων αλλοδαπών εργατών γης που άφησαν τις πατρίδες τους αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Αυτό αποδεικνύεται και από τα επίσημα στοιχεία των Αρχών .

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το τοπικό αστυνομικό τμήμα έχει σχηματίσει πάνω από 200 δικογραφίες σε βάρος εκείνων που φιλοξενούν αλλοδαπούς στα κτήματά τους παράνομα και με το αζημίωτο τους καταυλισμούς της ντροπής. Το 20% των δικογραφιών αφορούν υποθέσεις για παράνομη εργασία…

Είναι επίσης γνωστό ότι το καθεστώς της Μαφίας που δραστηριοποιείται εκεί για να προστατέψει τα συμφέροντα ορισμένων μεγαλοτσιφλικάδων , περιέργως ουδέποτε εξαρθρώθηκε ή ενοχλήθηκε από τις αρμόδιες Αρχές. Και ας επισημάνθηκε με πρωτοσέλιδα από μεγάλες Αθηναϊκές εφημερίδες.


Η μαρτυρία της δημοσιογράφου Ντίνας Δασκαλοπούλου στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» πριν από δύο περίπου χρόνια όταν προσπαθούσαμε μαζί να κάνουμε ρεπορτάζ, είναι ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στη περιοχή …
« Οπου κι αν πηγαίναμε μας ακολουθούσαν ο επιστάτης με το μηχανάκι κι ένα μαύρο αγροτικό πολυτελείας…Δεν άργησαν και τα περίεργα τηλεφωνήματα. «Μαζέψτες τους ρουφιάνους…» και οι πληροφορίες ότι «εδώ με δυο χιλιάρικα σε ξαπλώνουν κάτω»
« Μετανάστες σε συνθήκες ελεγχόμενης ελευθερίας αμείβονται με 23 ευρώ την ημέρα και καταβάλουν περίπου τα μισά για προστασία αλλά και για ενοίκιο στις τρώγλες όπου διαβιούν…»- έγραψε τότε ο «Ελεύθερος Τύπος» .

Πυροβολώντας τους εργάτες


"There will always be those who say that the Communists were using us. But who is to say that we were not using them?"
Nelson Mandela

Σχόλιο Praxis: Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής είναι το Αφρικανικό εθνικό κονγκρέσσο (ANC) το οποίο είναι ο βασικός εταίρος την κυβέρνηση απο την "πτώση" του Απαρτχάιντ και μετά (απο το 1994). To χαμηλότερο ποσοστό που πήρε αυτή η κυβέρνηση στις εκλογές ήταν το 62% το 2008 (264 απο τις 400 έδρες του κοινοβουλίου). Η κυβέρνηση είναι όλα αυτά τα χρόνια μια τριπλή συμμαχία ανάμεσα στο ANC, μια πανεθνική ένωση συνδικάτων με εκατομμύρια μέλη (Congress of South African Trade Unions -COSATU) και το ΚΚΝΑ, τοSCAP (South African Communist Party). To SCAP που νομιμοποιήθηκε το 1990, πήρε κυβερνητικές θέσεις και υπουργεία στις κυβερνήσεις της τριπλής συμμαχίας. Η τριπλή συμμαχία, που αποτελείται απο τα κόμματα που έδιναν επί δεκαετίες την μάχη ενάντια στο απαρτχάιντ, είναι αυτή που με την συναίνεση και την συμφωνία των ιμπεριαλιστών (το απαρτχάιντ είχε φάει τα ψωμιά του και είχε καταρρεύσει και η Σοβιετική Ένωση) κλήθηκε να διαχειριστεί την "ειρηνική μετάβαση" στην μετά-απαρτχάιντ εποχή. To ANC έχει υιοθετήσει ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα και είναι μέλος της "Σοσιαλιστικής Διεθνούς" στην οποία συμμετέχουν όλοι οι αριστεροί διαχειριστές των σφαγών του Ευρωπαικού Ιμπεριαλισμού. Το ΚΚΝΑ συμμετείχε στην συνάντηση των κομμουνιστικών κομμάτων στην Αθήνα το 2011 και συνυπέγραψε και διακήρυξη ενάντια στον ιμπεριαλισμό............. Τα κόμματα αυτά που φέρουν και την πολιτική ευθύνη για την εν ψυχρώ δολοφονία των απεργών (επίσημα 30 νεκροί και 78 τραυματίες, μια σφαγή ανάλογη της εποχής του απαρτχάιντ) έβγαλαν, μετά το γεγονός, ανακοίνωσεις. Το ANC έχει μια ανακοίνωση που εκφράζει την λύπη του για το γεγονός και υπόσχεται ότι θα ερευνηθούν τα περιστατικά βίας και κατηγορεί τα πολιτικά κόμματα ότι δεν σεβάστηκαν το νόμο!!!.Το SACP έβγαλε επίσης μια ανακοίνωση όπου μιλάει για "προβοκάτσια" για δημαγωγούς που προκάλεσαν τα επεισόδια, κατηγορεί το "διασπαστικό" συνδικάτο κλπ. Όμως ακόμα και αν όλα αυτά είναι αλήθεια, απο πότε οι διασπαστικές τακτικές, οι διαφωνίες μεταξύ συνδικάτων, τα διαφορετικά απεργιακά αιτήματα (και μάλιστα οι αυξήσεις στους μισθούς) νομιμοποιούν τις εν ψυχρώ εκτελέσεις απεργών με κοντάρια και ξύλα απο πάνοπλους αστυνομικούς;. Από πότε αυτά τα επιχειρήματα είναι άλλοθι για την κρατική βία και τις δολοφονίες; Το COSATU έβγαλε επίσης μια ανακοίνωση όπου εξισώνει την πάνοπλη (όπως φαίνεται και από όλα τα video) αστυνομία με τους απεργούς. Δηλαδή οι κρατικοί στρατιωτικοί σχηματισμοί με τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, τα αυτόματα κλπ είναι το ίδιο με τους εργάτες που απεργούσαν. Βέβαια σύμφωνα με την ανακοίνωση οι απεργοί συγκεντρώθηκαν στον λόφο και τραγουδούσαν πολεμικά τραγούδια" !!!!!!. Η αστυνομία, στο παραπάνω πνεύμα, έβγαλε την κλασικήανακοίνωση (παγκόσμια πατέντα) ότι βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα. Όμως τι ακριβώς διεκδικούσε η αστυνομία και τι δουλειά είχε στον τόπο της απεργίας;. Ο πρόεδρος της χώρας και του ANC Τζέικομπ Ζούμα έβγαλε επίσης μια απίθανη ανακοίνωση όπου αναφέρει ότι "Είμαστε συγκλονισμένοι και ανήσυχοι από αυτή την παράλογη βία". Λές και βρίσκεται σε άλλη χώρα. Κουβέντα για την κρατική καταστολή, κουβέντα για τις δολοφονίες, πέρα απο...συμπόνοια. Όπως και σε όλες αυτές τις κατάπτυστες ανακοινώσεις κουβέντα για τα video που δείχνουν αστυνομικούς, χωρίς προειδοποιήση να πυροβολούν εν ψυχρώ χωρίς να έχει προηγηθεί τίποτα και μετά να προχωρούν ανάμεσα σε πτώματα απεργών με το τα όπλα μπροστά και να τους σημαδεύουν.... Άλλο ένα παράδειγμα αριστερής κυβερνητικής πρακτικής. Όταν έχουμε τέτοιους αριστερούς και τέτοιους κομμουνιστές τι να τους κάνουμε τους αστούς.......Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση απο το ιστολόγιο Парвус клуб Scale up 
Εταιρεία Lonmin της Νότιας Αφρικής. Δραστηριοποιείται στις εξορύξεις με
ταλλικών ορυκτών, κυρίως PGMs: λευκόχρυσος, παλλάδιο, ρόδιο, ιρίδιο, ρουθήνιο, όσμιο, στο Bushveld Complex και πρόκειται για τον 3ο παγκοσμίως παραγωγό. Έχει άδεια εκμετάλλευσης ώς το 2037, ανανεώσιμη ώς το 2067 - πρακτικά έως εξαντλήσεως των αποθεμάτων (άμεσα εκμεταλεύσιμα 5442 τόνοι + 1337 τόνοι αποθέματα, σε καθαρά μέταλλα). 44,65 τόνοι (καθαρών) PGMs παράχθηκαν φέτος από την εταιρεία.

27800 εργαζόμενοι στην εταιρεία. Τμήμα Western Platinum, ορυχεία λευκόχρυσου Marikana στα βορειοδυτικά της χώρας: οι μεταλωρύχοι αμείβονται με 390€ το μήνα, περίπου (σύμφωνα με την περυσινή συμφωνία με τα συνδικάτα, με ισχύ διετίας). Το κόστος ζωής στη Ν.Α είναι πολύ σχετική έννοια: με τα δυτικά στάνταρντς, είναι αρκετά παραπάνω από το ελληνικό. Η δουλειά τους συνίσταται χονδρικά στο να τρυπούν με κομπρεσσέρ στη φλέβα του μετάλλου, να τοποθετούν στις τρύπες εκρηκτικά και να τα πυροδοτούν, και κατόπιν να μαζεύουν τα θραύσματα της έκρηξης με φτυάρια και άλλα μέσα, και να τα φορτώνουν σε μεταφορικά οχήματα. Τα ορυχεία της ιστορίας είναι ανοικτά, σαν γιγάντιες τρύπες στο υψίπεδο. Το ορυκτό που αποσπάται από το ορυχείο περιέχει αρχικά 3 με 6 γραμμάρια PGM ανά τόνο. Αυτό οδηγείται προς μηχανική (θραύση), φυσική («πλύσιμο», μάζεμα του αφρού και ξήρανση), θερμική, χημική επεξεργασία και στο τελικό στάδιο ηλεκτρόλυση, δίνοντας τελικά διαχωρισμένα τα προαναφερθέντα μέταλλα της ομάδας του λευκόχρυσου σε καθαρότητα πάνω από 99,5%. Η πλήρως καθετοποιημένη, κυρίως βρετανικών και νοτιοαφρικανικών συμφερόντων επιχείρηση έχει αύξηση κερδών 260% το 2011 σε σχέση με το 2010, συνολικά 260000000€ σύμφωνα με τα δηλωμένα στοιχεία.


11 Αυγούστου: 4 απεργοσπάστες τραυματίζονται. 12 Αυγούστου: 2 σεκουριτάδες είναι νεκροί. Η εταιρεία καλεί την αστυνομία να επέμβει. 14 Αυγούστου: ανακοινωθέν της εταιρείας κάνει λόγο για 4 νεκρούς σε «συρράξεις αντιπάλων συνδικαλιστικών ομάδων». 13-16 Αυγούστου: επεμβαίνει η αστυνομία, στη αρχή με υδροβολές και δακρυγόνα, κατόπιν με σφαίρες: 30 απεργοί και 2 αστυνομικοί νεκροί. 17 Αυγούστου: τελεσίγραφο της εταιρείας στους απεργούς, να προσέλθουν στην εργασία τους εντός εικοσιτετραώρου ειδάλλως θα απολυθούν. Η εταιρεία ανακοινώνει οτι εξαιτίας της απεργίας δεν παρήχθησαν περίπου 466,5 κιλά πλατίνας, που με την σημερινή τιμή πώλησης αντιπροσωπεύουν περίπου 17,5 εκατομμύρια € διαφυγόντων εισοδημάτων (τιμή που πρέπει να διορθωθεί λαμβάνοντας υπόψη τη μικρή αύξηση της τιμής της πλατίνας κατά 2,8%-παράδοση Οκτωρίου, λόγῳ ακριβώς της απεργίας) --- Και τι μας λένε εμάς, στη μακρινή Ευρώπη, όλα αυτά;
Οτι η κλίμακα βεβαίως διαφέρει. Η ουσία της ταξικής πάλης, όχι.




Πηγή : Praxis

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΗΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΝΩΛΑΔΑ ΗΛΕΙΑΣ



Τον Απρίλιο του 2008 οι μετανάστες εργάτες γης στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας κατέβηκαν σε απεργία. Με αυτήτους την κίνηση ξύπνησαν τους εφιάλτες κάθε λογής μικρού και μεγάλου αφεντικού. Με αποτέλεσμα να τιμωρηθούν για αυτό. Την ώρα της συγκέντρωσης οι ντόπιοι ιδιοκτήτες οργάνωσαν αντί-συγκέντρωση και οπλισμένοι με ξύλα και καραμπίνες επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους εργάτες και ξυλοκοπούσαν όποιον έβρισκαν. Τελικός απολογισμός τουλάχιστον τέσσερις εργάτες στο νοσοκομείο.

    Τον Μάιο του 2012 οι μετανάστες εργάτες γης στη Μανωλάδα Ηλείας σήκωσαν και πάλι κεφάλι. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμένοι και απάντησαν στη βία που αντιμετωπίζουν
καθημερινά. Έτσι το βράδυ της Κυριακής 13/5 οι συγκεντρωμένοι μετανάστες δεν έμειναν παθητικοί απέναντι στη διαρκή υποτίμησή τους και διεκδίκησαν την παρουσία τους στην κεντρική πλατεία. Διεκδίκησαν το δικαίωμα να υπάρχουν. Από τη Δευτέρα 14/5 κατέβηκαν ξανά σε απεργία διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους αλλά και αύξηση του μεροκάματου.

    Στις συγκρούσεις που πραγματοποιήθηκαν το στρατόπεδο απέναντι από τους μετανάστες αποτελούνταν από τους συνήθεις υπόπτους. Μεγαλοτσιφλικάδες αλλά και μικρο-αφεντικά, μπάτσους, τσιράκια και λοιπούς υποτακτικούς της εξουσίας. Οι ευυπόληπτοι λοιπόν κάτοικοι της περιοχής συστρατεύτηκαν απέναντι στο εφιαλτικό (γι’ αυτούς) σενάριο της διεκδίκησης από τους σκλάβους μιάς καλύτερης ζωής με αξιοπρέπεια.

Ο ρατσιστικό λόγος, που τόσο πολύ εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών κυριάρχησε. Αφεντικά και ΜΜΕ προσπαθούν να αποκρύψουν την πραγματικότητα. Με σενάρια που αναιρεί το ένα το άλλο επιδιώκουν να διατηρηθεί το καθεστώς εξαίρεσης για τους μετανάστες. Οι «αόρατοι» που δεν έχουν δικαιώματα, πρέπει να αποδέχονται μονάχα υποχρεώσεις μόνιμης υποταγής. Μέχρι στιγμής απειροελάχιστες φωνές επιχειρούν να αναδείξουν τον αγώνα των εργατών γης.
   Μετά τις συγκρούσεις της Κυριακής, ο συρφερτός αφεντικών και υποτακτικών από τη μία απειλεί πως θα πάρει το νόμο στα χέρια του, αλλά από την άλλη ζητά από τους φορείς να βρουν μια λύση γιατί προφανώς χρειάζονται τους εργάτες γης. Τόσα χωράφια έχουν άλλωστε. Με την απαραίτητη -για τους εργοδότες- συνδρομή της αστυνομίας συλλαμβάνονται και ξυλοκοπούνται αρκετοί από τους μετανάστες. Αποδεικνύεται περίτρανα πως το σύνθημα «έξω οι ξένοι» αποτελεί μια πολύ καλή δικαιολογία για να μπορούν τα αφεντικά από τη μία να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τους κυνηγημένους από παντού μετανάστες και από την άλλη να αποπροσανατολίζουν τμήματα των καταπιεσμένων για τους πραγματικούς υπαίτιους της δικιάς τους εξαθλίωσης.

Με τα μάτια καρφωμένα στα φρικιά της ιστορίας...

του Ανώνυμου Προβοκάτορα


Τώρα που η ΔΕΘ κοντεύει θα πάρουν φωτιά οι ανακοινώσεις για την σημασία της πορείας, την αναγκαιότητα του τάδε ή του δείνα, να πάμε εκεί γιατί εκεί είναι η εργατιά και όλα αυτά που όποιος έχει περάσει έστω και ξώφαλτσα από την υπόθεση που λέγεται συλλογικότητα καταλαβαίνει. Δεν γράφω όμως να σας πω για το πως βγήκε η ατάκα πιτς καμάρα, ούτε για την τέχνη της κοπτοραπτικής στην περιγραφή του σημείου συνάντησης και της πορείας.

Θέλω να σας θυμίσω μαι ιστορία από τα παλιά, από τα πολύ παλιά που όμως η φρεσκάδα της λάμπει ακόμα και σήμερα, την στιγμή που η εργατική τάξη μοιάζει να τα έχει χαμένα και να πιστεύει πως το παιχνίδι χάθηκε, κι ένας από τους πολλούς λόγους είναι που καταλογίζει είναι η ισχνότητα των αριθμών και η αδυναμία πρακτικών σύγκρουσης. Θα σας πάω λοιπόν στις αρχές του 20ού αιώνα, στην καρδιά του τέρατος. Τότε οι ΗΠΑ έβγαιναν από δύο διαδοχικούς πολέμους (με την Ισπανία (1898) και με τις Φιλιππίνες(1899-1902)) με τον πατριωτισμό σαφώς ενισχυμένο ενώ το 1911 ο Τέιλορ παρουσίαζε το βιβλίο “Επιστημονική οργάνωση της εργασίας” που άλλαξε άρδην την παραγωγική διαδικασία εκτινάσσοντας τα κέρδη και την παραγωγικότητα, με πρώτο κερδισμένο την αυτοκινητοβιομηχανία και συγκεκριμένα τον Φόρντ. Ήταν όμως και μια εποχή συγκέντρωσης του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια ανεβάζοντας την ισχύ των Μόργκαν και Ροκφέλερ αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα των ρόλο των τραπεζών. Είχε όμως και τις αναταράξεις της το 1907 χτύπησε ξανά η οικονομική κρίση και πολλά κεφάλαια άλλαξαν χέρια, περιουσίες χάθηκαν ενώ άλλες συσσωρεύτηκαν στους δύο μεγάλους της εποχής. Υπήρξαν και οι εκλογές στην μέση που έπαιζαν πυροσβεστικό ρόλο στις διαθέσεις. Αυτή είναι η αλήθεια της ιστορίας όπως μας την μαθαίνουν, υπάρχει όμως μια πλευρά που όμως φωτίζει την αρχή του 20ού αιώνα και αυτό δεν έχει να κάνει με σινιέ αναλύσεις αλλά με τον πραγματικό δημιουργό της ιστορίας την εργατική τάξη.

Το 1900 είχαν περάσει μόνο 14 χρόνια από την εργατική πρωτομαγιά του Σικάγου του 1886 και των ταραχών του Haymarket που έδωσαν τεράστια ώθηση στους εργατικούς αγώνες. Στις αρχές λοιπόν του 20ου αιώνα η συμμετοχή στα εργατικά σωματεία αυξανόταν ραγδαία με αποτέλεσμα ένας στου 14 εργάτες να γραμμένος σε σωματείο, τα σωματεία δηλαδή να αριθμούν 2 εκατομμύρια μέλη. Το 80% αυτών των οργανωμένων εργαζομένων άνηκε στην Αμερικανική Ομοσπονδία Εργατών. Μέχρι εδώ καλά, κάποιος αν του έβαζαν να συνεχίσει την ιστορία θα υπέθετε πως η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργαζομένων με τέτοια απήχηση στην εργατική τάξη θα γαμούσε και θα έδερνε και πως η επόμενη μεγάλη ταξική σύγκρουση θα έχει την σφραγίδα της με απόδοση 1,25. Συγχαρητήρια μόλις χάσατε, γιατί η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργατών είχε πολλά από τα χούγια που έχει και η σημερινή ΓΣΕΕ. Δηλαδή ήταν σκληρά εκτός τόπου και χρόνου και φουλ διασπαστική ως προς την τάξη. Αυτό γιατί απέκλειε γυναίκες εργάτριες που είχαν διπλασιαστεί στο διάστημα από 1890 μέχρι 1910 από 4 εκατομμύρια σε 8 εκατομμύρια, απέκλειε μετανάστες και μαύρους. Ειδικά τα δύο τελευταία ακόμα και σήμερα τα βιώνουμε στο πετσί μας στα σωματεία κάθε φύσης. Εδώ πρέπει να τονίσω πως ζούμε στην εποχή που εισήχθη ο Τεϊλορισμός στην παραγωγή άρα αυξήθηκε η ανειδίκευτη εργασία. Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργατών βασιζόταν στον επαγγελματικό συνδικαλισμό (εδώ κι αν ακόμα σε τρώμε στα μούτρα) και απέκλειε κάθε λογής ανειδίκευτους εργάτες – εργάτριες. Ο πρόεδρος του κάθε σωματείο ονομαζόταν επαγγελματικός αντιπρόσωπος και έτσι κατάφερνε να σημειώνει κατακτήσει αντισταθμίζοντας το μονοπώλιο των εργοδοτών με ένα μονοπώλιο εργατικού δυναμικού. Όμως το “κακό” δεν σταματούσε εκεί εξαπλωνόταν στους παχυλούς μισθούς των ηγετών της Ομοσπονδίας, τα κολλητηλίκια τους με τους εργοδότες (πάντα με τα ανάλογα μπουρμπουάρ όπως κοσμήματα, λεφτά κάτω από το τραπέζι κοκ). Μέχρι στιγμής το τοπίο μαυρίζει όλο και περισσότερο, θυμίζει έντονα την δική μας εποχή, άρα πόσοι χρειάζονταν σε ένα πληθυσμό 83 εκατομμυρίων για να ταρακουνήσουν τα πράγματα. Κάποτε ένας σύντροφος πολύ σωστά μου είχε πει πως “αν τα πράγματα είναι τέτοιο νεκροταφείο όπως τα περιγράφεις τότε ακόμα και ένας ψίθυρος ακούγεται εκκωφαντικά”. Η παρακάτω τροπή της Ιστορίας τον δικαιώνει πανηγυρικά.

Κόκκινη γωνιά, η επιστροφή

Μέτα από ένα -ομολογουμένως- μεγάλο διάστημα απουσίας, επιστρέφουμε σιγά-σιγά στους γνωστούς μας ρυθμούς.

Πριν απ' όλα οφείλουμε ένα μεγάλο ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ και γρήγορα ξανά μαζί μας στον συνδιαχειριστή του ιστολογίου SF.