Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

ΓΣΕΕ/ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΒΟΛΟΥ: Η μεγαλύτερη δουλεμπορική εταιρεία ενοικίασης ανέργων!


Ο τοπικός τύπος, με μεγάλο ενθουσιασμό δημοσίευσε την έναρξη των προγραμμάτων Κοινωφελούς Εργασίας μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), εν μέρει αληθές, που οφείλεται στο γεγονός της μαζικής ανεργίας και της εξαθλίωσης των ανέργων, ιδιαίτερα της νέας γενιάς.

Εκείνο, όμως που δεν γράφτηκε καθόλου είναι ότι η προώθηση των νέων προγραμμάτων «Κοινωφελούς Εργασίας» καταργούν την έννοια του ανέργου και του εργαζόμενου με δικαιώματα όπως αυτά ισχύουν, ενώ δημιουργείται μια νέα ορολογία για τη μαζική ανεργία που έφερε η χρεοκοπία του καπιταλισμού, η έννοια των «ευάλωτων ομάδων» και του «ωφελούμενου». Όπως σωστά τόνισε, μάλλον ένας από τους λίγους διαφωνούντες με τα προγράμματα αυτά στο ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Α. Καψάλης, «Ο άνεργος δεν είναι πλέον το θύμα των αδιεξόδων του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αλλά ένα κοινωνικό ΑμεΑ (άτομο με εργασιακή αναπηρία), το οποίο χρήζει επιδοματικής κοινωνικής προστασίας. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να εργάζεται κανονικά, αλλά πρέπει να λαμβάνει ένα ποσό-ανάσα επιβίωσης σε τακτά χρονικά διαστήματα, εφόσον όμως δείξει καλή διαγωγή ενώπιον των σύγχρονων δουλεμπορικών γραφείων που εξασφαλίζουν δωρεάν εργασία στον δημόσιο-κοινωφελή τομέα της οικονομίας.»

Και όχι μόνο αυτό: Η ΓΣΕΕ και τα Εργατικά Κέντρα ανά την Ελλάδα, μαζί με διάφορα ΚΕΚ που έχουν δημιουργήσει, απορροφούν το 60% των ανέργων, μετατρέποντας τα επίσημα συνδικαλιστικά όργανα στον μεγαλύτερο εργοδότη, σε δουλεμπορικά καταστήματα ενοικίασης εργαζομένων! Υπάρχει κάποιο φύλλο συκής που να μην έχει πέσει; Αλήθεια, το ΕΚΒ ήταν κατά της μείωσης των μισθών στη Χαλυβουργία ή έχουν οποιοδήποτε νόημα οι καταγγελίες του περί παράβασης των εργασιακών δικαιωμάτων σε διάφορους κλάδους;

Στις συμβάσεις εργασίας που υπογράφουν μέσω του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, οι άνεργοι της Μαγνησίας, με συνυπογράφοντα τον τοπικό εκπρόσωπο του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, (στο ρόλο και του εργοδότη πλέον), τον πρόεδρο του ΕΚΒ (Θ. Παπαδημόπουλο), καταργούνται πλήρως όλα τα εργασιακά δικαιώματα:

Άρθρο 15. «Ο Εργοδότης δυνάμει του αρ. 89 του Ν.3996/11 δεν έχει υποχρέωση εφαρμογής κάποιας ΣΣΕ ρητά αποκλειόμενης και της ΕΓΣΣΕ. Ο καταβαλλόμενος συνολικός μισθός του Ωφελούμενου καθορίζεται δυνάμει του αρ. 89 του Ν. 3996/11 στο ποσό των 25 ευρώ ημερησίως και δεν δύνανται να ξεπερνά το ποσό των 625 ευρώ μηνιαίως. Κατ΄εφαρμογή της διάταξης του αρ. 89 παρ. 3 του Ν. 3996/11 ρητά συμφωνείται και συνομολογείται, ότι ο εργοδότης δεν έχει υποχρέωση να καταβάλλει οποιαδήποτε άλλη οποιαδήποτε άλλη παροχή στον ωφελούμενο ως εκ τούτου στον ανωτέρω καταβαλλόμενο μισθό περιλαμβάνεται και κάθε απαίτηση και συμψηφίζεται κάθε απαίτηση για προσαύξηση ή αποζημίωση του εργαζόμενου και ειδικότερα λόγω: α. οικογενειακών βαρών, β. πολυετίας ή προϋπηρεσίας, γ. αποζημίωσης για εργασία τις Κυριακές ή τις Αργίες ή για προσαύξηση δώρων από την αιτία αυτή, δ. υπερωριακής απασχόλησης ε. επίδομα αδείας, επίδομα εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα, στ. επιδόματος χορηγούμενου ή χορηγητέου από οποιονδήποτε λόγο και αιτία, συμπεριλαμβανομένων και των πάσης φύσεως θεσπισμένων ή θεσπισθησομένων οιασδήποτε φύσεως επιδομάτων».

Μην αναρωτηθεί οποιοσδήποτε γιατί οι εκπρόσωποι του ΕΚΒ είναι ανεπιθύμητοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις στην πλ. Ελευθερίας. Οι «αριστεροί» βαστάζοι του ΕΚΒ είναι κάτι περισσότερο από εκτεθειμένοι σήμερα κι όλοι οι συνειδητοί αγωνιστές πρέπει να σπάσουν τους δεσμούς τους με τη γραφειοκρατία.

Κάθε πότε θα πληρώνουν οι κύριοι ΓΣΕΕ/ΕΚΒ/ΜΚΟ; Όταν υπάρξουν τα λεφτά!

Άρθρο 18. «…Ο χρόνος καταβολής των αποδοχών του ωφελούμενου θα πραγματοποιείται μηνιαίως και σε συνάρτηση με τη ροή χρηματοδοτήσεως του προγράμματος σύμφωνα με τις ισχύουσες κάθε φορά διαδικασίες».

Ποια είναι η προμήθεια που οι «σωτήρες μας » θα λάβουν για την ενοικίαση εργαζομένων: Κατ΄ ελάχιστο 5%! Έτσι το ΕΚΒ μπορεί να λύσει και τα οικονομικά του προβλήματα και ν΄αγωνιστεί για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης…..

Τι θα κάνουν τα πρωτοβάθμια σωματεία που υποδέχονται τους «κοινωφελείς» εργαζόμενους όταν είναι αγκαζέ με το ΕΚΒ; Θα τους εγγράψουν στις γραμμές τους; Αμφίβολο, αν κρίνουμε από τη στάση τους σε περιπτώσεις άλλων εργαζομένων με διαφορετικού τύπου συμβάσεις ή την ανοικτή συμπόρευσή τους με τη γραφειοκρατία σε απεργίες. Είναι πραγματικά ένα απόλυτο αίσχος που δικαιολογεί την απόφασή μας να προχωρήσουμε σε νέες οργανώσεις μάχης της εργατικής τάξης μέσω των ανεξάρτητων κέντρων αγώνα (ΑΚΑΕ).

Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και των συλλογικών συμβάσεων περνάει μέσα από τον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή επισφαλούς και ενοικιαζόμενης εργασίας και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτά τα προγράμματα και τα πρωτοβάθμια σωματεία οφείλουν να εγγράψουν άμεσα όλους τους κοινωφελείς εργαζόμενους στις γραμμές τους.

Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να γίνει αγκαζέ με τους συνδικαλιστές-εργοδότες αλλά ενάντιά τους, ενάντια σε ΟΑΕΔ, Δήμους, ΜΚΟ, ΓΣΕΕ, ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ, ΚΡΑΤΟΣ για πλήρη δικαιώματα για τους εργαζόμενους στα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», για τη κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και σταθερή δουλειά για όλους, όλες με αξιοπρεπείς μισθούς που να καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των εργαζομένων.

Η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στηρίζει την αυτό-οργάνωση των ανέργων και εργαζομένων στα πενταμηνίτικα προγράμματα, μια οργάνωση από τα κάτω, ενώνοντας ολόκληρη την εργατική τάξη ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, το κράτος και τ’ αφεντικά. Καλούμε τους εργαζόμενους και τους άνεργους να συμμετάσχουν ενεργητικά στη συγκρότηση των Ανεξάρτητων Κέντρων Αγώνα Εργατών για να δοθούν οι ταξικές μάχες με αποφασιστικότητα κι αδιαλλαξία.

30/10/2012

Γιάννης Χατζηγιάννης

Μέλος του ΑΚΑΕ Μαγνησίας

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Προβλήματα... (η δημόσια τάξη δεν είναι ό,τι κάτσει - άμα λες για πρόβλημα στο λύνουνε οι μπάτσοι)

τεύχος 31 περιοδικό antifa, 23/5/2012


Λένε συχνά ότι το πρώτο βήμα που οδηγεί στην υλική υποτίμηση ανθρώπων και σχέσεων ξεκινά με έναν γενικευμένο ιδεολογικό πόλεμο. Όσοι, για παράδειγμα, καταλάβαιναν τον κόσμο τους τη δεκαετία του ’90 δε μπορεί παρά να θυμούνται τους σταθερούς χαρακτηρισμούς, που κανένας Έλληνας δεν παρέλειπε να κοτσάρει κάθε φορά που αναφερόταν στους Αλβανούς: “κλέφτες”, “δολοφόνοι”, “ζώα”. Με την απόσταση των είκοσι και βάλε χρόνων που μας χωρίζουν από τις εποχές εκείνες μπορούμε πια να συμφωνήσουμε εύκολα για τα κίνητρα και τις στοχεύσεις αυτής της πρακτικής: η γλωσσική υποτίμηση κι ο διάχυτος ρατσισμός ήταν η γαρνιτούρα - η λεηλασία της ζωής και της εργασίας των αλβανών εργατών ήταν το τελικό διακύβευμα, ο υλικός στόχος για την επίτευξη του οποίου συνέκλιναν ρατσιστικές ιδεολογίες και ρατσιστικές πρακτικές.

Εδώ που τα λέμε πάντως, το ελληνικό κράτος δεν έχει αλλάξει και πολύ τη μέθοδό του. Μέσα στη γενική πολιτική παρανομοποίησης που εφαρμόζει για τους μετανάστες που ζουν στο εσωτερικό του[1] (πρώτα σε κάνω παράνομο με το έτσι θέλω, μετά σε πετάω σε στρατοαστυνομικά επιτηρούμενες ζώνες εργασίας, σε αμολάω στους μπάτσους, στους φασίστες και στη μαφία, σε απελαύνω και φτου κι απ' την αρχή) το ελληνικό κράτος επιφυλάσσει μια ιδιαίτερη ρητορική ιδεολογικής υποτίμησης στους μη έλληνες κατοίκους του.

Η μετονομασία δεκάδων χιλιάδων μεταναστών που ζουν στο κέντρο της Αθήνας σε φοβερό και τρομερό “πρόβλημα” βρέθηκε στην αιχμή του ιδεολογικού πολέμου εναντίον των μεταναστών εργατών αυτής της χώρας. Κι ως τέτοια, άρχισε να δουλεύεται με μέθοδο και σχέδιο εδώ και κάποια χρόνια. Ανάλογα με την ανάγκη, το “πρόβλημα” έπαιρνε διαφορετικά προσωνύμια - πότε οι μετανάστες ήταν πρόβλημα εγκληματικότητας, πότε ήταν υγειονομική βόμβα, πότε ήταν πρόβλημα κοινωνικής συνοχής.

Να μια σχετική περιγραφή από τον αρχιειδικό[2] του προβλήματος:

Έχουμε να κάνουμε με τη διαχείριση εκατόν πενήντα χιλιάδων ψυχών κάθε χρόνο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Έχουμε να κάνουμε με τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες μετανάστες παράνομους που εισήλθαν στη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια, εκ των οποίων μόλις πενήντα χιλιάδες επαναπροωθήθηκαν και οι υπόλοιποι, όπως μου λένε οι υπηρεσίες, είναι κάπου εδώ γύρω.

Δεν ξέρω πού γύρω είναι, αλλά σημασία έχει ότι αυτοί μπήκαν στη χώρα παράνομα και δημιουργούν μια βόμβα υγειονομική, μια βόμβα κοινωνική. Είμαστε μια χώρα η οποία διέρχεται μια τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση και ταυτόχρονα υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος. [...] Η κοινωνική ειρήνη είναι σε κίνδυνο”.

Ήδη εξαρχής μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η αγωνία του πολιτικού προϊστάμενου των μπάτσων είναι κομματάκι ψεύτικη. Ο μπατσοαρχηγός και οι όμοιοί του κατασκεύασαν τη ρητορική του “προβλήματος” έχοντας ήδη στο μυαλό τους τις λύσεις που επιθυμούσαν να επιβάλλουν. Το μεγάλο ζητούμενό τους δεν ήταν άλλο από την καθυπόταξη, την προσοδοφόρα διαχείριση των “παράνομων” μεταναστών και της εργασίας τους και την εγγύηση ότι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει αδιατάρακτο. Γιατί εντωμεταξύ βέβαια -κι αυτό είναι κάτι που κανένας θιασώτης του “προβλήματος” δε θα ομολογήσει - η πολιτική της παρανομοποίησης των μεταναστών εργατών είχε ήδη τσακίσει δυο φορές, και μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα: πρώτα με την ενθουσιώδη συμμετοχή των αόρατων μεταναστών στην εξέγερση του Δεκέμβρη και κατόπιν με την ολιγοήμερη βίαιη έκρηξή τους ύστερα απ’ τη γνωστή υπόθεση με το σκίσιμο του κορανίου.

Όσο και να μη μας αρέσει βέβαια, θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Το σχέδιο “πείτε τους όλους πρόβλημα και μετά αρχίστε να προτείνετε λύσεις” γνώρισε καθολική επιτυχία. Τρανή απόδειξη, ότι το σχήμα “είναι πρόβλημα-προτείνω τη λύση” υιοθετήθηκε από κάθε πολιτικό υποκείμενο που φιλοδοξούσε να πει οτιδήποτε σχετικό με το θέμα. Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά του τόπου, όλες οι πολιτικές γραμμές επί του θέματος συμφωνούσαν ότι οι μετανάστες είναι πρόβλημα (και μάλιστα μεγάλο), διαφωνούσαν μόνο ως προς τις λύσεις. Εκεί που οι ακροδεξιοί έβλεπαν την κάθαρση στα μαχαιρώματα και στα πογκρόμ, οι (ακρο)αριστεροί πρότειναν μαζικούς εμβολιασμούς και κίνητρα για εργασία. Το αντικείμενο της λύσης (οι μετανάστες εργάτες) στο ενδιάμεσο, άρχιζε ολοένα και περισσότερο να γαργαλάει τον κανιβαλισμό των σωμάτων ασφαλείας και το ρατσισμό (σε ελάχιστες περιπτώσεις και τη φιλανθρωπία) του ελληνικού λαού που εκστατικός αποζητούσε λύτρωση από το πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Αυτή η ανάγκη “να δοθεί λύση” ήταν που πέταγε τους μετανάστες στη βαθύτερη παρανομία.

Με μία έννοια η καθολική κατάφαση στην ύπαρξη του “προβλήματος” δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Όχι απλώς επειδή ο ρατσισμός είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων, αλλά επειδή το έργο “ο λαός έχει προβλήματα, ας του δώσουμε μια λύση” χτυπάει στην καρδιά της πολιτικής τους λειτουργίας. Τα κάθε λογής προβλήματα του λαού (ακόμα κι όταν είναι εξολοκλήρου ανύπαρκτα) τροφοδοτούν τους μηχανισμούς μεσολάβησης (από τους πιο μεγάλους έως τους πιο μικρούς) με έναν σπουδαίο λόγο ύπαρξης. Τους νομιμοποιούν να αφουγκράζονται τα δίκια του κοσμάκη, να πιέζουν την κεντρική ηγεσία, να κανακεύουν το μικροαστικό φαντασιακό. Στην περίπτωση του κέντρου της Αθήνας, αυτή ακριβώς η λειτουργία της μεσολάβησης έλαμψε στα λόγια και στα έργα των αριστερών (και πέρα). Πρώτα τρίφτηκαν με τους ρατσιστές κατοίκους, τους συμπόνεσαν για τις δοκιμασίες που περνάνε, μετά συμμετείχαν (για όσο τους επιτράπηκε) στην περίφημη επιτροπή κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα, συναγελάστηκαν με ακροδεξιούς του δολοφονικότερου είδους και για το τέλος άρχισαν να προτείνουν στο κράτος αριστερές λύσεις για το “πρόβλημα μετανάστες”. Πίσω απ’ τη φαινομενικά αντιφατική τους στάση οι αριστεροί πολέμιοι του προβλήματος εκπλήρωναν τη βασική τους λειτουργία: σαλαγούσαν τους μικροαστούς, τους έκλειναν πονηρά το μάτι, καλούσαν τους ρατσιστές να πάψουν να είναι τέτοιοι...

Φυσικά η ιστορία δε συγχωρεί τη βλακεία ούτε και τον οπορτουνισμό. Η αριστερή εκδοχή του “υπάρχει πρόβλημα” στο κέντρο της Αθήνας αφέθηκε να παιδιαρίσει όσο μπορούσε, χρησίμευσε όσο χρησίμευσε ως αριστερό άλλοθι απέναντι στη βαρβαρότητα, λειτούργησε όσο λειτούργησε ως χρήσιμος ηλίθιος... Καθόλου περίεργο, όταν ήρθε η ώρα, σαρώθηκε απ’ τον γνήσιο πομπό του “υπάρχει πρόβλημα”. Το ελληνικό κράτος, οι μπάτσοι του, οι μυστικές του υπηρεσίες, τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά του ήδη βρήκαν τις λύσεις που τους βολεύουν: στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, ένοπλοι φρουροί όλων των ειδών σε ακόμη μεγαλύτερες δόσεις, φασισμός από τα πάνω, φασισμός κι από τα κάτω.

Δεν πρόκειται για μια τυχαία τροπή: αυτό είναι το πραγματικό μας πρόβλημα που θα το κουβαλάμε για καιρό στην καμπούρα μας...

Σημειώσεις

1. Σχεδόν Αόρατοι, Η παρανομοποίηση της εργασίας ως κρατική στρατηγική για τη μετανάστευση, Αυτόνομες Ομάδες από την Αθήνα, Σαχ, Νο Woman's Land, Μηδέν Άπειρο, 2009

2. Απόσπασμα από την ομιλία του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής, 10/04/12. Διαβάστε την ολόκληρη στο antifascripta.net > βιβλιοθήκη > τεκμηρίωση

ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ: Ένα ΔΣ γεμάτο προδότες και δειλούς


Πραγματοποιήθηκε σήμερα (26/10) το μεσημέρι η συνέλευση των εργαζομένων στη Χαλυβουργία Βόλου για να συζητηθεί η στάση του σωματείου σχετικά με τις μειώσεις μισθών που έχει προτείνει η εργοδοσία.
Το ΔΣ του σωματείου έθεσε σε ψηφοφορία το ερώτημα αν οι εργάτες δέχονται ή όχι την πρόταση Μάνεση για μείωση κατά 18% των μισθών τους και μάλιστα με κλειστή κάλπη τη στιγμή που υποτίθεται ότι το ΔΣ είχε ομόφωνα δηλώσει με ανακοίνωσή του ότι δεν αποδέχεται καμιά μείωση μισθών.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνέλευση περίπου 170 εργαζόμενοι ψήφισαν υπέρ της μείωσης των αποδοχών τους και περίπου 100 κατά.
Το ΔΣ σκέφτεται μάλιστα να παραιτηθεί (αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί….) γιατί είναι σε δυσαρμονία με τη βούληση των εργατών…..Το πιθανότερο όμως είναι όχι, καθώς αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός του Μάνεση σε συνεργασία με το ΔΣ, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους ευχές για καλή μείωση μισθών….
Η σημερινή ψηφοφορία είναι ταφόπλακα για τους μισθούς σε όλο το κλάδο του μετάλλου, τουλάχιστον στην περιοχή.
Η μεθόδευση της εργοδοσίας σε συνεργασία με το ΔΣ του σωματείου να θέσει το ερώτημα στους εργαζόμενους, οι οποίοι γνωρίζουν ότι δεν έχουν μια ηγεσία για να τραβήξει οποιοδήποτε αγώνα, ώθησε, εκτός από τους δηλωμένους εργοδοτικούς του Μάνεση, μια μεγάλη ομάδα εργατών να ψηφίσει τη μείωση των αποδοχών όλων των εργαζομένων γνωρίζοντας ότι με τη παρούσα ηγεσία είναι αδύνατον να διεξαχθεί οποιοσδήποτε πραγματικός αγώνας.
Τώρα το ΔΣ του σωματείου όπως και το ΕΚΒ μπορούν να νίψουν τα χέρια τους και να πουν, όπως και πέρυσι όταν οι συνάδελφοί τους στον Ασπρόπυργο απήργησαν, ότι οι εργάτες ψήφισαν δημοκρατικά……
Το ΔΣ του σωματείου της Χαλυβουργίας, όπως κι οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές της ΜΕΤΚΑ που είχαν θέσει σε ψηφοφορία τη διαγραφή των τριών επαναπροσληφθέντων εργατών από το εργοστασιακό σωματείο, ακολουθούν κατά πόδας το ΕΚΒ με το οποίοι πλέον κωλοτρίβονται οι αριστεροί φίλοι του.
Μπροστά οι πουλημένοι, πίσω οι αριστερές δυνάμεις.
Αυτός είναι ο λόγος των ανεξάρτητων απεργιακών συγκεντρώσεων τις οποίες με επιμέλεια πουλημένοι συνδικαλιστές και αριστερά δεκανίκια θέλουν να διεμβολίσουν.
Ενόψη δε των εκλογών στο Εργατικό Κέντρο Βόλου και το συνέδριο της ΓΣΕΕ δεν αποκλείεται να δούμε όλες αυτές τις συμμαχίες που θα δούμε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι ώρα για να χαθεί κανένα ψηφαλάκι;
Μέσα όμως στους εργάτες υπάρχει πλέον μια μειοψηφία που πρέπει να βρει μια ταξικά ανεξάρτητη φωνή από το Μάνεση και τη σημερινή διοίκηση που πάει αγκαζέ μαζί του.
Το κείμενο του ΑΚΑΕ που μοιράστηκε σήμερα στην πύλη της Χαλυβουργίας πριν τη συνέλευση: ΑΚΑΕ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΜΑΝΕΣΗ 25-10-2012

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων στα ζαχαροπλαστεία Χατζή: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ



ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ

ΠΕΜΠΤΗ 25/10 ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΕΞΩ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ(ΚΕΝΤΡΟ)
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11:00 ΑΓΑΛΜΑ  ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΤΟ 1967 ΕΒΑΖΑΝ ΖΑΧΑΡΗ ΣΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΟΧΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ-2012 ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ ΣΚΟΠΟΥΣ!


Αναδημοσίευση από την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ - ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΔΙΕΞΑΓΟΥΝ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ

Καθώς κλιμακώνεται το κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης του εργαζόμενου λαού μας εν όψει του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου, που βασική του συνιστώσα είναι η έξοδος του Στρατού στους δρόμους της Θεσσαλονίκης προκειμένου «να συνδράμει το έργο της Ελληνικής Αστυνομίας και να βοηθήσει τους ΜΑΤατζήδες που δε φτάνουν» –αυτά διαδίδουν οι διοικητές των μονάδων της Θεσσαλονίκης που από την Πέμπτη 18/10 έχουν λάβει επείγον σήμα από το Πεντάγωνο να καταρτίσουν λίστες προσωπικού που ένοπλα θα συμμετάσχουν στα μέτρα φρούρησης κατά τη διάρκεια της Στρατιωτικής Παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου.
Ένα περίεργο και για πολλούς προβοκατόρικο γεγονός, ήρθε να ξυπνήσει σε πολλούς, μνήμες από την προετοιμασία της Χούντας των Συνταγματαρχών όταν οι πραξικοπηματίες αξιωματικοί-πράκτορες της CIA και της ΚΥΠ έβαζαν ζάχαρη στα στρατιωτικά οχήματα προκειμένου να τεκμηριώσουν τις φήμες που οι ίδιοι διέδιδαν «περί κινδύνου κομμουνιστικού πραξικοπήματος».
Χθες το βράδυ, σε στρατόπεδο της Θεσσαλονίκης, στο στόχαστρο αγνώστων μπήκε ένας στρατιώτης που έκανε σκοπιά στο στρατόπεδο του 523 τάγματος. Ο σκοπός ανέφερε ότι δέχθηκε πυροβολισμό από αγνώστους που επέβαιναν σε ένα μαύρο βαν. Όπως περιέγραψε ο στρατιώτης αμέσως οι δράστες τράπηκαν σε φυγή. Το στρατόπεδο βρίσκεται σε πολυσύχναστο σημείο, ο δρόμος Θεσσαλονίκης - Πολύγυρου έχει αρκετή κίνηση. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο σκοπός είναι καλά στην υγεία του, καθώς οι δράστες χρησιμοποίησαν αεροβόλο, γεγονός που εγείρει ερωτήματα για το σκοπό της ενέργειας.
Η «παράλογη» επίθεση στον σκοπό, αντικειμενικά συμβάλει στην καλλιέργεια κλίματος «ανησυχίας και ανωμαλίας» και επιτρέπει στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και στην κυβέρνηση να «δικαιολογήσουν» τα έκτακτα μέτρα τρομοκράτησης του λαού μας! Επίσης, με τον τρόπο αυτό η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία θα επιχειρήσουν να κάμψουν τις αντιστάσεις φαντάρων και μόνιμου προσωπικού που Αρνούνται να Στρέψουν τα όπλα τους εναντίον του λαού μας που με κάθε τρόπο αποδεικνύει την οργή και αγανάκτηση του.
Ουσιαστικά η κυβέρνηση, με την απόφαση της να κατεβάσει τον Στρατό στο δρόμο αποδεικνύει ότι διεξάγει Προληπτικό Πόλεμο κατά του εργαζόμενου λαού μας που τον αντιμετωπίζει ωε Ασύμμετρη Απειλή! Ο εξτρεμιστικός κρατικός αυταρχισμός που θα αναδειχτεί την 28η Οκτωβρίου είναι συνέχεια και ως τέτοιος προπαγανδίζεται, των μέτρων που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Μέρκελ, όπου η απαγόρευση ουσιαστικά των κινητοποιήσεων και των εκατοντάδων προληπτικών συλλήψεων, σήμαιναν την εφαρμογή κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης με την προληπτική αναστολή βασικών άρθρων του Συντάγματος που κατοχυρώνουν τις δημοκρατικές ελευθερίες. Ακολούθησε η βίαιη διάλυση της συγκέντρωσης από την Αστυνομία, αλλά και η τρομοκρατική δράση των πραιτοριανών των ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ στη μεγάλη εργατική κινητοποίηση στις 18 Οκτώβρη, που εκτός των άλλων διέλυσε βάση σχεδίου την πορεία και απαγόρευσε το δικαίωμα συγκέντρωσης στην Πλατεία Συντάγματος. Ακολούθως, ήταν η απρόκλητη και απροκάλυπτα βάρβαρη επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. στη Χαλκιδική, όπου επιπρόσθετα θίχτηκε και ο θεσμός του Κοινοβουλίου, με την άγρια επίθεση εκπροσώπου των δυνάμεων καταστολής εις βάρος βουλευτού της Αριστεράς.
Παρά τα μυθεύματα του καθεστωτικού τύπου περί κινδύνου πραξικοπήματος από στρατιωτικούς που με επιτυχία αντιμετώπισαν οι κυβερνητικοί υπερασπιστές της «δημοκρατικής νομιμότητας», αποκαλύπτεται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι η άθλια τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, σε πλήρη συνεννόηση με την Ε.Ε., το ΔΝΤ, το ελληνικό κεφάλαιο και τους τοκογλύφους, Έλληνες και ξένους, είναι αποφασισμένη,προκειμένου να επιβάλλει τα Αντεργατικό της Πραξικόπημα και τη Φορολογική Λαίλαπα, να εγκαταστήσει ένα πρωτόγνωρο ολοκληρωτικό καθεστώς αδίστακτης αστυνομικής βίας, κρατικής τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας, με πλήρη περιστολή των συνταγματικά κατοχυρωμένων και ποτισμένων στο αίμα των λαϊκών αγώνων, δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών.
Η κυβέρνηση ήδη «εκμεταλλεύτηκε» πολιτικά τη δικαιολογημένη εισβολή των εργατών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο ΥΕΘΑ για να στρέψει την 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία κατά του εργατικού κινήματος, όπως επίσης και την Στρατονομία, την Ζ’ ΕΜΑΚ, και τα τεθωρακισμένα που στοχεύουν τις εισόδους του Πενταγώνου. Η παρουσία όμως στρατού με χρέη αστυνόμευσης στην 28η Οκτωβρίου είναι μια τεράστια επικίνδυνη αντιδραστική τομή. Θυμίζουμε ότι το άρθρο 48 του Συντάγματος περί Κατάστασης Πολιορκίας, που προβλέπει την αναστολή θεμελιωδών συνταγματικών ελευθεριών και το οποίο μπορούσε να ενεργοποιηθεί «σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης λόγω εξωτερικών κινδύνων και σε περίπτωση σοβαράς διαταραχής ή εκδήλου απειλής κατά της δημόσιας τάξης και ασφάλειας του κράτους εξ εσωτερικών κινδύνων», σε συνδυασμό με τις εντυπωσιακές εξουσίες που παρέχει στις στρατιωτικές αρχές ο ν.566/1977 «περί καταστάσεως πολιορκίας», αναθεωρήθηκε το 1986. Το νέο Σύνταγμα δεν προβλέπει όμως την επιβολή της Κατάστασης Πολιορκίας για λόγους σοβαρής διαταραχής ή έκδηλης απειλής κατά της δημόσιας τάξης». Η επιβολή της κατάστασης πολιορκίας γίνεται πλέον με απόφαση της βουλής ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης!
Τι επομένως επικαλείται η κυβέρνηση, σε ποιες διατάξεις βασίζεται προκειμένου να λάβει όλα αυτά τα ολοκληρωτικά μέτρα; Πως νομιμοποιούνται οι διαταγές τους προς τους φαντάρους και το μόνιμο προσωπικό;
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ!
Εμείς καλούμε τον λαό μας να διαδηλώσει μαζικά και να καταγγείλει την ταξική πολιτική και τα Μνημόνια Ε.Ε.-ΔΝΤ-τραπεζών και τοκογλύφων.
Επίσης, καλούμε τους φαντάρους και το μόνιμο προσωπικό να Αρνηθεί να παρελάσει μπροστά στους εκπροσώπους του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού. Ο όρκος που υποχρεωθήκαμε να δώσουμε έκανε λόγο για υπεράσπιση της Άμυνας και του Συντάγματος. Δε δώσαμε όρκο να προστατεύουμε με τα όπλα όσους στερούν το παρόν και μέλλον του λαού μας, τον κόσμο της μίζας, της διαπλοκής και της διαφθοράς, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, την εκκλησία με την αμύθητη περιουσία, τους βιομήχανους, τους εργολάβους και τους καναλάρχες.
Το ΟΧΙ του 40’ ήταν ΟΧΙ στο Φασισμό, ΟΧΙ στον Ολοκληρωτισμό, ΟΧΙ στην Υποδούλωση.
Ήταν ένα παγκόσμιο μήνυμα Αξιοπρέπειας, μήνυμα Ελευθερίας.
Ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία που πετιούνται στην ανεργία και στο περιθώριο, που φορτώνονται πρωτόγνωρα φορολογικά βάρη και υποχρεώνονται να βιώσουν ένα καθεστώς απόλυτης δουλείας και εξάρτησης από τις επιθυμίες των επιχειρηματιών-τοκογλύφων-επενδυτών, δεν έχουν κανένα κοινό-«εθνικό συμφέρον»!
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η κυβέρνηση, η τοπική αυτοδιοίκηση, η Εκκλησία και οι εργοδότες, οι «Επίσημοι» αποτελούν έναν κόσμο εχθρικό.
Αυτοί μας εκμεταλλεύονται, μας υποδουλώνουν.
Στρέφουν ενάντιά μας τους πραιτοριανούς των ΜΑΤ και τώρα το Στρατό για να επιβάλλουν τους Νόμους του Κέρδους, τη Δικτατορία της Αγοράς, την Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ, το σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό.
Αρνούμαστε επομένως να τους τιμήσουμε, αρνούμαστε να παρελάσουμε μπροστά τους.
Τιμούμε τους ηρωικούς αγώνες του παρελθόντος, συμμετέχοντας στους ταξικούς αγώνες του σήμερα.
Αρνούμαστε να στρέψουμε τα όπλα ενάντια στο πατέρα, τον αδελφό και φίλο που μοιραζόμαστε τις ίδιες ελπίδες και αγωνίες.
ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ….
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ.6932955437

Πηγή: Παραναγνώστης

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Τοποθέτηση του σωματείου ΒΙΟ.ΜΕ.

14/10/12


Χαιρετισμός συγκέντρωσης προπύλαια  Αθήνα

Συναγωνιστές συναγωνίστριες – συνάδερφοι συναδελφισες  το σωματείο βιομηχανικής μεταλλευτικής  έχει μπει μπροστά στον αγώνα . έναν αγώνα που βάζει νέο πλαίσιο και νέες δυνατότητες στους εργατικούς αγώνες από εδώ και πέρα.
Αλλάζουν τα παλιότερα πλαίσια που ζητούσαν  απλός τα κεκτημένα , τώρα θα ζητάμε τα κατελημένα!!

Έρχεται η βιο.με. και η συνέλευση των εργαζομένων και κάνει μια πρόταση . πρόταση την οποία θα πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του κινήματος . ολόκληρης της εργατικής τάξης και να δώσει απαντήσεις εκεί που δεν υπάρχουν λύσεις .

Κάθε εργοστάσιο κάθε επιχείρηση που αντιμετωπίζει πρόβλημα  και λέει ο εργοδότης πως δεν μπορεί να το κρατήσει, εκεί να έρθουμε οι εργαζόμενοι και να πούμε αν δεν μπορείτε εσείς μπορούμε εμείς . για να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας , και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων και των οικογενειών μας . Βέβαια με απώτερο σκοπό την γενίκευση του κινήματος και το πέρασμα στο σύνολο της κοινωνίας. Ζητάμε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο, ώστε να δίνει την δυνατότητα στους εργαζόμενους, να μπορούν αν θέλουν να το δουλέψουν.
Δίνουμε και ένα σχέδιο , το πως μπορεί να γίνει κατά την γνώμη μας αυτό!

Και δεν μένουμε εκεί παλεύουμε να καταφέρουμε να λειτουργήσουμε το εργοστάσιο της βιο.με. και να κρατήσουμε τους εργαζόμενους στις θέσεις τους και με αξιοπρέπεια.
Εμείς οι εργαζόμενοι της βιομηχανικής μεταλλευτικής κάνουμε την αρχή αλλά δεν μένουμε έτσι θα συνεχίσουν κι αλλά εργοστάσια, εμπορικές επιχειρήσεις , πολύ εθνικές !! να αρχίσουν κατόπιν οι αγρότες να οργανώνουν την παραγωγή τους σύμφωνα με τις ανάγκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων όποτε να μην λείπει τίποτα κι από κανέναν.
Και οι κύριοι άρχοντες του κεφαλαίου που έφτασαν την κατάσταση στο απροχώρητο, όταν καταφέρουμε  να σταθούμε στα πόδια μας, μην έρθουν να ζητήσουν τις αγορές τους . Γιατί θα έχουν αλλάξει οι αγορές και θα έχουν πάρει άλλη ρότα, δεν θα δουλεύουμε πια για να τους παχαίνουμε το πορτοφόλι, ούτε θα είμαστε σκλάβοι τους  .

Θα φτιάξουμε μια άλλη οικονομία που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι την άνοδο των λογαριασμών τους .
Και όσο για αυτούς όλους που λένε ότι θα αποτύχουμε τους μεγάλο συνδικαλισταραδες !!! απαντούμε πως να μην ανησυχούν τόσο για μας .εμείς έτσι κι αλλιώς μπατίρηδες ήμασταν , το πολύ πολύ πάλι μπατίρηδες θα είμαστε. Αλλά μπατίρηδες με το κεφάλι ψηλά!! Και όχι σαν ραγιάδες σκυμμένοι μπροστά στον αφέντη. και να περιμένουμε το ξεροκόμματο που μας πετάει μέχρι την  δεύτερη, εργατική, παρουσία. Αλλά σήμερα εδώ οπός είμαστε μαζεμένοι!! δεν φοβόμαστε!! εδώ μπροστά σε όλον τον κόσμο!! κάνουμε γενική συνέλευση και αποφασίζουμε για την πορεία μας . και όχι κρυφά σε καταγώγια χωρίς οργανωτικές και ούτε το δέκα τις εκατό τις βάσης μας να βγάζουμε αποφάσεις για να μην ανατραπούν αυτά που θέλουμε εμείς.

Συνάδερφοι και συναγωνιστές πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου ! αλλά πως  πρέπει να κατεβάσουμε τον κόσμο μας στο κέντρο, επιτέλους και να αποφασίσουμε όλοι μαζί για το τι δρόμο θέλουμε να τραβήξουμε και τι οικονομία.
Φυσικά πρώτα πρώτα θέλει να ανατρέψουμε την παρούσα κεφαλαιοκρατία που βλέπουμε ότι νοσεί. Εμείς δεν πρέπει να της δίνουμε δυναμωτικές ενέσεις βέβαια εε;
Αλλά χρειάζεται άλλη συνταγή , χρειάζεται να γίνουμε ο εφιάλτης στον πυρετό την αρρώστιας της . να γίνουμε ο φορέας των νοσογόνων ιών που την περιτριγυρίζουν  . και εισχωρώντας στο άρρωστο έτσι κι αλλιώς κορμί της να γίνουμε ο καρκίνος της που θα καταστρέψει όλα τα όργανα της . και να πετάξουμε το άδειο κουφάρι της σε μια γωνία για να την βλέπουμε . Και για παράδειγμα μην ξαναπέσουμε στα ίδια . Αλλά και για τα παιδία μας. να δουν το θηρίο που παλέψανε οι γονείς τους και κατάφεραν να ξαναφέρουν στα χείλη τους το χαμόγελο.

Έτσι  συνάδερφοι και συναγωνιστές θα πρέπει πρώτα να βάλουμε στην άκρη την κεφαλαιοκρατία και μετά με την ησυχία μας , χωρίς κανείς να μας επηρεάζει ,χωρίς υποσχέσεις από διάφορους . χωρίς ρουσφέτια. αλλά με καθαρό μυαλό , και με πείρα που θα έχουμε αποχτήσει. Όλοι μαζί να αποφασίσουμε για την οικονομία που θέλουμε.
Και Όλοι μαζί μετά να παλέψουμε για να γίνει πράξη.
Αυτό όμως πετυχαίνετε μόνο με έναν τρόπο. <<άμεση δημοκρατία>>.
Δηλαδή οργάνωση της βάσης των εργαζομένων , των γειτονιών , των γυναικών , των άνεργων.
 Συνάδελφοι και συναγωνιστές αυτό το καραβάνι δημιουργήθηκε από την αγωνιά των ανθρώπων για να γίνει η ιδέα της ένωσης των εργαζομένων . και των άνεργων . να γίνει γνωστό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε Όλοι οι εργαζόμενοι στην χώρα μας. να ενώσουμε χώρους που μέχρι χτες δεν γνωριζόμασταν και τέλος να ακουστεί πως τελικά υπάρχει λύση . Αν εμείς θέλουμε μπορούμε συνάδελφοι. 

Μπορούμε να αναλάβουμε να διαχειριστούμε τις ζωές μας όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως ορίζει το κάθε αφεντικό.
Ξεκινήσαμε από την Αλεξανδρούπολη  και μέρα- μέρα πόλη την πόλη φτάσαμε στην Αθήνα για να μετρήσουμε τις δυνάμεις  μας να τους δείξουμε πως δεν είμαστε λίγοι όπως τα λένε, αλλά είμαστε πάρα πολλοί και στο μέλλων, ακόμη περισσότεροι !!!
Οι εργαζόμενοι της βιο.με. συνάδερφοι και συναγωνιστές είναι μια χούφτα άνθρωποι. σαν μια χούφτα που κλείνει μέσα της  χιόνι. Που την κάνουμε χιονόμπαλα και την πετάμε . την πετάμε στην πλαγιά και αυτήν αρχίζει και κατρακυλάει και όσο κατρακυλάει τόσο μαζεύει χιόνι , και μαζεύει κι άλλο χιόνι , κι άλλο και όλο μεγαλώνει αυτή η μπάλα και γίνετε όλο και μεγαλύτερη !! και μαζεύει και κολλάει πάνω της εργαζόμενους ,ανέργους , νοικοκυρές, φοιτητές , αγρότες. Και φυσικά η αλληλεγγύη φροντίζει να μην χτυπήσει πουθενά και σπάσει να φτάσει στο τέλος της πλαγιάς αλώβητη και να έχει γίνει μεγάλη σαν την γη.
Τότε συνάδερφοι και συναγωνιστές και μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε πως νικήσαμε!!

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Ποιος φοβάται την αυτοδιαχείριση;



Από τη Βιο.με. να ακουστεί καλά...

Ο αγώνας των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται μια ανάσα πριν από την κλιμάκωσή του. Από τον Ιούλιο μέχρι και σήμερα, το σωματείο της Βιο.με. μαζί με την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης που συστάθηκε για τη στήριξη του αγώνα, έχουμε πραγματοποιήσει μια σειρά από προπαγανδιστικές κινήσεις (μοιράσματα προκηρύξεων, εξορμήσεις στη βιομηχανική ζώνη, μικροφωνικές, διαδηλώσεις) ώστε να γίνει γνωστό τόσο στην πόλη της Θεσσαλονίκης όσο και ευρύτερα σε όλη τη χώρα ότι οι εργάτες μιας παραγωγικής μονάδας που εγκαταλείφθηκε από τον ιδιοκτήτη της, μετά από 17μηνη επίσχεση εργασίας και νυχθημερόν βάρδιες φύλαξης του εργοστασίου, είναι πλέον αποφασισμένοι να αναλάβουν την λειτουργία του χωρίς αφεντικό, με μόνη δομή την γενική συνέλευση των εργατών. Για το απαιτούμενο κεφάλαιο εκκίνησης της παραγωγής (προμήθεια πρώτων υλών κλπ.) απαιτούν από τον ΟΑΕΔ την καταβολή προκαταβολικά των επιδομάτων ανεργίας και ενίσχυσης νέων επαγγελματιών. Την ερχόμενη εβδομάδα στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που έχουν συγκροτηθεί σε Αθήνα, Βόλο, Πάτρα και Γιάννενα θα έρθουν να προστεθούν εκδηλώσεις και πορείες σε μια σειρά πόλεων (Σέρρες, Καβάλα, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη) όπου τα λουκέτα και η ανεργία έχουν γίνει καθημερινότητα για την εργατική τάξη και το μήνυμα της εργατικής χειραφέτησης και της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής μέσα στον εφιάλτη της σημερινής εξαθλίωσης θα φτάσει στα αυτιά κάθε εργαζόμενου και ανέργου. Στις 12 Οκτωβρίου το Καραβάνι Αλληλεγγύης και Στήριξης του αγώνα στη Βιο.με. θα ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή εργατών του εργοστασίου και αλληλέγγυων για να περάσει από τη Λάρισα και τον Βόλο και να καταλήξει την Κυριακή 14 Οκτωβρίου στην Αθήνα όπου μια μεγάλη συναυλία στα Προπύλαια θα προετοιμάσει την κεντρική διαδήλωση της επόμενης μέρας προς το υπουργείο Εργασίας. Αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που το σωματείο της Βιο.με. θα γνωστοποιήσει στην πολιτική εξουσία την πρότασή του, αυτή έχει ήδη υποβληθεί πριν από έναν μήνα χωρίς να λάβει καμία απάντηση.


Μπροστά σε αυτόν τον αγώνα λοιπόν που είχαμε την τύχη να ξεσπάσει στην πόλη μας και να πλαισιωθεί από πολιτικές και εργατικές συλλογικότητες αλλά και ανένταχτους αγωνιστές που συνειδητοποίησαν την σημασία του, αποκαλύφθηκαν μία σειρά από πολεμικές τόσο ρήξης όσο και ενσωμάτωσης. Η λυσσαλέα κριτική που του ασκήθηκε είναι φυσικά ευθέως ανάλογη της κορυφαίας αξίας του μέσα στην ιστορική συγκυρία που τον γέννησε. Μια χούφτα εργάτες συσπειρωμένοι σε ένα αμεσοδημοκρατικό σωματείο βάσης που έχει ανάγει την γενική του συνέλευση σε μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων, διένυσαν όλο τον δρόμο από τις επισκέψεις σε γραφεία βουλευτών, υπουργών, αρχόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκκλησιαστικών παραγόντων και κάθε είδους κομματικών καλοθελητών, μέχρι την απεύθυνση στο Εργατικό Κέντρο, την αδράνεια και την παθητικότητά τους, μέχρι τελικά τελικά το ανοιχτό κάλεσμα που ακολούθησε μια κραυγή αγωνίας προς άλλο σωματείο βάσης της πόλης. Βλέποντας μπροστά στα μάτια τους να καταρρέουν όλες οι πιθανές τακτικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης και έχοντας ήδη εξ' αρχής από μόνοι τους αποδομήσει την λογική της παραίτησης αλλά και της στείρας διεκδίκησης των δεδουλευμένων ως προθάλαμο της ανεργίας και της ανέχειας, τονίζουν προς κάθε κατεύθυνση πως αυτό που θέλουν είναι όχι μόνο να παραμείνουν μέσα στην παραγωγική διαδικασία αλλά να την διευθύνουν μόνοι τους, να την πάρουν στα χέρια τους και να την κατευθύνουν προς όφελος της κοινωνίας αλλάζοντας ποιοτικά χαρακτηριστικά του εμπορεύματος και της ίδιας της παραγωγής του. Η εργατική αυτοδιαχείριση προ των πυλών. Είτε αυτή προκύψει από χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ (εκβιαστεί το κράτος) είτε αυτή ξεκινήσει με μοναδικό της όπλο την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη και νομιμοποίηση, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο για όλους εμάς που αρνούμαστε να ζήσουμε σαν σκλάβοι. Ή μήπως όχι...;


Χωρίς να καταπιαστούμε καθόλου με κριτικές που τάσσονται ανοιχτά με την πλευρά της κυρίαρχης τάξης και νοοτροπίας, θα ρίξουμε το βάρος στις αποκαλούμενες 'αριστερές', 'αντισυστημικές' και 'αντικαπιταλιστικές' προσεγγίσεις κομματιών της αριστεράς και του ευρύτερου 'κινήματος'. Πολύ σωστά πολέμιοι -αλλά και μη- του αγώνα στη Βιομηχανική Μεταλλευτική, παρατηρούν πως αυτοδιαχειριζόμενες παραγωγικές μονάδες δεν οδηγούν αυτόματα προς τον συνολικό μετασχηματισμό των σχέσεων παραγωγής, δεν συνεπάγονται με κάποιο μεταφυσικό γραμμικό τρόπο την επαναστατική αλλαγή, αλλά διατρέχουν τον κίνδυνο να παραμείνουν νησίδες μέσα στο καπιταλιστικό αρχιπέλαγος. Εδώ το παράδειγμα της Αργεντινής αποτελεί το πιο τρανταχτό και πολυχρησιμοποιημένο με 200 περίπου επιχειρήσεις να λειτουργούν κάτω από τον έλεγχο των εργατών τους από το 2001 μέχρι και σήμερα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν -ή καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν- όσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό για να μειώσουν και να συκοφαντήσουν αγώνες για την αυτοδιαχείριση είναι ότι δυστυχώς δεν λένε κάτι που δεν ξέραμε ήδη -όχι μόνο εμείς αλλά και οι ίδιοι οι εργάτες! Προφανώς και η παραγωγή σε εργατικά χέρια σε εργοστάσια και επιχειρήσεις που κλείνουν είναι μόνο η αρχή μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας. Ξεχνούν όμως κάτι: πως μόνο αυτή μπορεί να πραγματώσει την προοπτική η οποία ξανοίγεται μπροστά της. Αν αυτή η διαδικασία δεν ξεκινήσει από την εργατική βάση καμία πολιτική ηγεσία δεν μπορεί, ακόμη κι αν ισχυρίζεται πως θέλει, να την αντικαταστήσει με κάποιο κεντρικό πλάνο.


Μια οικονομία σε καπιταλιστική κρίση και παρατεταμένη ύφεση δύσκολα θα χωρέσει αυτοδιαχειριζόμενα και κατειλημμένα εργοστάσια όση κοινωνική στήριξη κι αν έχουν αυτά, πάντα θα ανήκουν στο κομμάτι της παραγωγής που πρέπει να καταστραφεί για να επιζήσουν μονοπωλιακά και ολιγοπωλιακά κεφάλαια. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει αν πετύχει το πείραμα της εργατικής αυτοδιαχείρισης έστω και σε μία, την πρώτη, ελπίζουμε, περίπτωση, είναι να δώσει επιτέλους ελπίδα και νέα ώθηση στην έκφραση των εργατικών αγώνων και αναγκών, να γεννήσει με άλλα λόγια ένα ουσιαστικά επαναστατικό εργατικό κίνημα. Ο παραγκωνισμός του παρασιτικού αφεντικού και η συλλογική ιδιοκτησία και εργασία με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αποτελούν τεράστιες κατακτήσεις για μια τάξη που τα τελευταία χρόνια μετράει μόνο ήττες και δέχεται ανηλεείς επιθέσεις. Είναι απορίας άξιο πώς υπέρμαχοι του συνθήματος 'χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά' δεν διστάζουν να κατηγορήσουν με τον πιο χυδαίο τρόπο -αποκαλώντας 'μικροκαπιταλιστές' τους αγωνιζόμενους εργάτες- έναν αγώνα που προσπαθεί ακριβώς να κάνει πράξη το αγαπημένο τους τσιτάτο. Ή μήπως η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι στόχος που επιτρέπεται να πραγματωθεί μόνο σε ένα σοσιαλιστικό επέκεινα που θα έρθει ενώ οι εργάτες αγωνίζονται να περισώσουν μισθούς, ένσημα κ ό,τι άλλο θα τους έχει απομείνει ως τότε? Και τότε, στον μετεπαναστατικό επίγειο παράδεισο, τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν πραγματικά και δημοκρατικά σ' αυτούς που παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας ή σε μία άλλου τύπου κεντρική εξουσία που θα αποφασίζει γι' αυτούς αντί γι' αυτούς;


Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε μπροστά στο τέρας της ανεργίας σήμερα, δηλαδή στο ότι ο μεγαλύτερος εχθρός για την εργατική τάξη είναι το γεγονός ότι τεράστια ποσοστά της πετιούνται από το κεφάλαιο έξω από την παραγωγική διαδικασία για να αφεθούν εν τέλει στην κοινωνική περιθωριοποίηση και τον κανιβαλισμό του καπιταλισμού σε κρίση (απελπισία, περιθωριοποίηση, εκφασισμός). Ο δρόμος του παζαρέματος από το κράτος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού έχει παρέλθει και δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα παρά απογοήτευση και ηττοπάθεια. Τα εργαλεία και τα μέσα πάλης του καιρού της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει επιτέλους να δώσουν την θέση τους σε επιθετικές πρακτικές απόσπασης, οργάνωσης και απαλλοτρίωσης. Αυτά τα κομμάτια των 'από-τα-κάτω' πρέπει να αναλάβουν την επαναλειτουργία των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, να πλαισιώσουν εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, να συντονιστούν μεταξύ τους με στόχο τον πολλαπλασιασμό τους και να δώσουν περιεχόμενο σε μια ξεχασμένη μάλλον ιδέα, την ιδέα της δυαδικής εξουσίας· ας μη γελιόμαστε, όλοι ξέρουμε πως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό που φοβίζει την κυρίαρχη τάξη, το κράτος και τους καπιταλιστές, είναι η οργάνωση και η ενδυνάμωση ενός κινήματος που μη έχοντας πλέον να χάσει τίποτα θα ζητάει τα πάντα. Πόσο μάλλον αν αυτό το κίνημα ξεπεράσει την άμορφη μάζα ενός συνόλου ανθρώπων που εκφράζουν μία τάση και συγκροτήσει έναν δομημένο πόλο εργαζομένων που διαχειρίζονται κομμάτια της παραγωγής και αποτελούν ήδη πρόπλασμα της δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας του μέλλοντός μας.
Η φωνή των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής είναι φωνή βγαλμένη από τα σπλάχνα της χειμαζόμενης κοινωνίας, δεν είναι πολιτική γκρούπα, δεν είναι κομματικό δελτίο τύπου, δεν είναι πρόταση προς ψήφιση νομοσχεδίου ούτε εγκεφαλικό μανιφέστο στα μυαλά κάποιου μισότρελου ερημίτη. Εγγυήσεις επιτυχίας ή ακόμη ακόμη και κρυστάλλινης συνέπειας και καθαρότητας δεν υπάρχουν ούτε σε αυτόν τον αγώνα ούτε σε κανέναν άλλο. Αν όμως οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν κάνουν ΤΩΡΑ το βήμα για να πάρουν όσα δικαιωματικά τους ανήκουν, τότε καμία μάχη χαρακωμάτων, κανένας αμυντικός πόλεμος δεν μπορεί να νικήσει, κι αυτό είναι κάτι που κανείς κοινός νους δεν μπορεί να αρνηθεί.


Πλάι σε αυτή την πολιτική ρήξης παρασιτεί και η λογική της ενσωμάτωσης, πολύ πιο ύπουλη και υπόγεια. Πρόκειται για ολόκληρη την ρητορική που θέλει μια 'αλληλέγγυα οικονομία' να συνυπάρχει με τη ζούγκλα της εκμετάλλευσης του σήμερα, να δημιουργεί 'εναλλακτικά', 'αλληλέγγυα', 'ελεύθερα' ή 'κοινωνικά' κομμάτια χώρου και χρόνου χωρίς να τονίζει τα όριά τους, χωρίς να βλέπει τους ριζοσπαστικούς εργατικούς αγώνες ως απαραίτητο οργανικό κομμάτι ολοκλήρωσης του προτάγματός τους, χωρίς να συνειδητοποιεί ούτε στιγμή ότι η πιο βολική λύση στην καπιταλιστική κρίση ήταν, είναι και θα είναι οι εργαζόμενοι να μοιράσουν την φτώχεια τους, να αρκεστούν στα λίγα και να 'ξανα-ανακαλύψουν' τις χαρές της ζωής 'χωρίς ευρώ'. Η άρνηση της πραγματικότητας αποτελεί την άλλη πλευρά του νομίσματος της αποδοχής της. Ασφαλώς και το τέλος των ολιστικών αφηγήσεων που πολλοί ευαγγελίζονται, το τέλος του σιδηρού παραπετάσματος ή της σοσιαλδημοκρατικής προοδευτικής προοπτικής έχει βάλει εδώ ανεξίτηλα τη σφραγίδα του. Αυτό που υποβόσκει όμως, βγάζει μάτι και στον πιο απλό παρατηρητή· ότι ακριβώς καμία ανάγκη των 'από-τα-κάτω' δεν μπορεί να ικανοποιηθεί σε αυτό το πλαίσιο χωρίς να 'παρέχει' κάποιος 'από-τα-πάνω΄. Με απλά λόγια, είτε όσοι βολεύονται σε παρόμοια εγχειρήματα και πρακτικές δεν έχουν πραγματικά υλικές ανάγκες παρά μόνο ελεύθερο χρόνο, είτε η αλληλεγγύη που διακηρύσσουν είναι διαταξική μέχρι το κόκκαλο καθώς ανάμεσά τους κάποιοι δεν έχουν και κάποιοι που έχουν δίνουν στους πρώτους.


Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός μόνο αν αυτός ο κόσμος έρθει πάνω-κάτω, με κανέναν άλλο τρόπο. Η δική μας θέση είναι ότι αυτός ο κόσμος θα έρθει πάνω-κάτω μόνο όταν ο αγώνας για να γίνουμε οι κυρίαρχοι του πλούτου και των μέσων που τον παράγουν, δηλαδή ο αγώνας για την αυτοδιαχείριση, γίνει ο κεντρικός αγώνας της τάξης μας και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας γι' αυτό. Ο αγώνας της Βιο.με., είτε το θέλουμε είτε όχι, ανοίγει το δρόμο και τώρα, σύντροφοι και συναγωνιστές, όλα παίζονται.




ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
Θεσσαλονίκη, 11/10/2012

Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης: Ημέρα Πρώτη


Σήμερα ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/10 η διαδήλωση και η μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής:

στις 18.00 ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ για να ακουστεί σε όλη τη Θεσσαλονική η φωνή και το δίκιο των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής.

στις 20.30 ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ στη συναυλία αλληλεγγύης στο ΙΒΑΝΩΦΕΙΟ με τους:


Φ.Βελεσιώτου

Θ.Γκαϋφυλιας
Δ.Ζερβουδάκης
Α.Καρακότας
Λουδίας
Λωξάνδρα
Κ.Πρατσινάκης
Ψευδοπροφήτες
Soundborg



To ραντεβού για την αναχώρηση μας αύριο Σάββατο 13/10
είναι στις 08.30 το πρωί στον ΣΤΑΘΜΟ ΤΩΝ ΤΡΑΙΝΩΝ



Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ: ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ!

ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ

Σήμερα, μπροστά στα σκαλιά του Πενταγώνου αποδείχτηκε ότι μας κυβερνά με αυταρχικό τρόπο, που κάνει πολλούς να μιλούν για Δικτατορία, μια συγκυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που απαρτίζεται από πολιτικούς ποντίκια! Φοβισμένες, δημοσιοσχετίστικες τηλεπερσόνες που κάνουν πολιτική τη δυστυχία μας και την ταξική μας υποδούλωση με το γκλομπ του Πραιτοριανού Ματατζή, τη λάμα του Χρυσαυγίτη και τον αδέκαστο δικαστή, των λεκιασμένων παραδικαστικών κυκλωμάτων. Την ώρα λοιπόν που οι πεινασμένοι αλλά υπερήφανοι διαδηλωτές των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά εισέβαλαν στο Πεντάγωνο διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, την οριστική και βιώσιμη λύση για τα ναυπηγεία, δικαίωμα στη δουλειά με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, κόντρα στο εξοντωτικό μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας μια φορά τη βδομάδα που έχει επιβάλλει η εργοδοσία του Σάφα, μαριονέτα γερμανικών και αραβικών οικονομικών συμφερόντων, αποτέλεσμα των συμφωνιών Βενιζέλου-Γερμανών πρώην ιδιοκτητών, οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας κρύφτηκαν στις τρύπες τους: ο ΥΕΘΑ Π.Παναγιωτόπουλος που κυνηγά τις κάμερες και τα τηλεοπτικά παράθυρα, που χαριεντίζεται μόνο επισήμους και εμπόρους όπλων, αρνήθηκε να τους δεχτεί! Ο ΥΦΕΘΑ Δ.Ελευσινιώτης που γνωρίζει άψογα το θέμα των Ναυπηγείων, δήλωσε έκπληκτος, γιατί όπως έλεγαν άνθρωποι του είχε προγραμματισμένο ραντεβού.


Απέναντι λοιπόν στους εκατοντάδες εργάτες των Ναυπηγείων που δυστυχούν εξαιτίας τους, έστειλαν, ποιον άλλον, τον Α/ΓΕΕΘΑ Κωσταράκο, τον άνθρωπο για τις βρώμικες δουλειές, αφού για αυτό τον επέλεξαν Γ.Παπανδρέου και Π.Μπεγλίτης, για αυτό τον κράτησαν οι Δ.Αβραμόπουλος και Π.Παναγιωτόπουλος. Με την πρόσφατη εμπειρία του λοιπόν από την τρομοκράτηση των στρατιωτικών με στόχο να κάμψει τις αγωνιστικές τους διαθέσεις, στάλθηκε απέναντι τους διαδηλωτές για να τους εμποδίσει να μπουν στο Πεντάγωνο, αναζητώντας τους υπουργούς για να συνομιλήσουν, και κέρδισε χρόνο μέχρι να έρθουν τα ΜΑΤ. Μάλιστα, ο καλοζωισμένος, χορτάτος, καλοσιδερωμένος, με τη μεγάλη θέση και φήμη ΑΓΕΕΘΑ τους έκανε και παρατήρηση γιατί μπήκαν μέσα στο στρατόπεδο, κρατώντας μαύρες σημαίες! Φαίνεται όμως ότι το στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο έχει χάσει το μέτρο, γιατί το Πεντάγωνο είναι ο Ναός της Μίζας ( Μόλις χθες έπιασαν τον Σμπώκο, για να κάνει παρέα στον Τσοχατζόπουλο. Ο πρόεδρος της Βουλής Β.Μεϊμαράκης ως ΥΕΘΑ χαρακτηρίζονταν από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ ως προστάτζας για τα δωράκια για τις γαλλικές FREMM. Στις λίστες της ντροπής συναντούμε ακόμη τον πρώην ΥΕΘΑ της ΝΔ Σπ.Σπηλιωτόπουλο κλπ.κλπ.κλπ.). Εκεί γίνονται οι συμφωνίες και τα σχέδια για την συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ για να κερδίζουν συμβόλαια οι Έλληνες επιχειρηματίες.


Το Πεντάγωνο επομένως έχασε την «εθνική» του αίγλη, καθώς αποκαλύφθηκε η ταξική του οντότητα. Ο άγριος ξυλοδαρμός εκατοντάδων εργατών διαδηλωτών και ο τραυματισμός αρκετών από αυτούς από τους Ματατζήδες μπράβους του αστικού συστήματος εξουσίας, η πρωτόγνωρη και εξίσου ακραία αυταρχική διαταγή σύλληψης όλων των διαδηλωτών που βρίσκονταν εντός του Πενταγώνου αποκαλύπτει την πραγματική ουσία του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού. Είναι συνέχεια της βίαιης καταστολής της μεγάλης πανεργατικής απεργίας της 26ης Σεπτεμβρίου, των συλλήψεων καταληψιών μαθητών, της παραβίασης του Πανεπιστημιακού Ασύλου από την ΕΛ.ΑΣ., την κτηνώδη βία αστυνομικών αρχών και Χρυσαυγιτών κατά μεταναστών και αντιφασιστών. Μόνο έτσι μπορεί να επιβληθεί ο εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας, που εξασφαλίζει τα κέρδη τους.


Η ακραία όμως αυτή κατασταλτική βία και η επίδειξη κρατικής τρομοκρατίας είναι απόδειξη του φόβου κοινωνικής εξέγερσης που φωλιάζει στις χρυσές κρύπτες της άθλιας συγκυβέρνησης και του ταξικού-αυταρχικού-ιμπεριαλιστικού Ε.Ε. Οικοδομήματος. Ας κάνουμε λοιπόν τους φόβους τους πραγματικότητα. Ας Εξεγερθούμε. Όλοι στον Αγώνα. Κάτω τα χέρια από τους συναγωνιστές διαδηλωτές των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Άμεση Απελευθέρωση τους. Ενιαία Δημόσια Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη με παραγωγή για ειρηνικούς σκοπούς. Πρέπει τώρα οι εργαζόμενοι ενωμένοι να αγωνιστούμε για να τους ανατρέψουμε.


ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 diktiospartakos.blogspot.com

Η προκήρυξη και η αφίσα του Καραβανιού Aγώνα και Αλληλεγγύης στη ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ





ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ 
ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΥΤΟΙ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

«Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί, εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε.
Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο»
Τάσος Λειβαδίτης

Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνίζονται
για να περάσει το εργοστάσιο από τα χέρια του κεφαλαίου στα δικά τους χέρια.

Καθώς είναι απλήρωτοι από τον Μάιο του 2011 και σε επίσχεση εργασίας, της οποίας το επίδομα τελείωσε τον Σεπτέμβριο, με μεγάλα προβλήματα επιβίωσης αγωνίζονται να επαναλειτουργήσουν το εργοστάσιο, το οποίο εγκατέλειψε η εργοδοσία. Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, θυγατρικής της Φίλκεραμ Τζόνσον, καταγγέλλουν την διοίκηση της εταιρίας για τις επιλογές της που οδήγησαν το εργοστάσιο σε απραγία και μαρασμό, καθώς και για τον εμπαιγμό της σε ότι αφορά τα χρωστούμενα δεδουλευμένα. Φυσικά οι επιλογές και η αντιμετώπιση της εργοδοσίας καθόλου τυχαία δεν είναι. Η κρίση στον κατασκευαστικό κλάδο, απόρροια της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, έχει πετάξει στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου, καθώς και της βιομηχανίας που σχετίζεται άμεσα με αυτόν. Οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ, διεκδικούν να επαναλειτουργήσουν το εργοστάσιο, δημιουργώντας έναν εργατικό συνεταιρισμό κάτω από τον πλήρη έλεγχο τους, απαιτώντας μάλιστα νομική κατοχύρωση τόσο για το δικό τους εγχείρημά, όσο και για όλα τα άλλα που θα ακολουθήσουν. Ταυτόχρονα διεκδικούν να τους δοθούν τα χρήματα που απαιτούνται για να βάλουν μπρος το εργοστάσιο, χρήματα που άλλωστε τους ανήκουν, καθώς είναι αυτοί που παράγουν τον πλούτο. Ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. είναι σημαντικός, όχι μόνο για τους εργαζόμενους στις κατασκευές αλλά για το σύνολο των εργατών που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες απολύσεις, ελαστική, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία.. Είναι σημαντικός όχι μόνο γιατί αμφισβητεί ανοιχτά τον παρασιτικό ρόλο των εργοδοτών συνολικά, αλλά γιατί σε μια κοινωνία που καταστρέφεται μέρα με την μέρα από την καπιταλιστική κρίση, προσφέρει την μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τους εργαζόμενους από την ανεργία και τα κλεισίματα των επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα δείχνει τον μοναδικό δρόμο για την πραγματοποίησή της – τον δρόμο του αγώνα, τον δρόμο της ολικής ρήξης με τον κόσμο τον αφεντικών, τον δρόμο της κατάληψης των μέσων παραγωγής από τους ίδιους τους εργάτες.

Για να υπάρξει, όμως, ελπίδα νίκης του αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ και να ανοίξει ο δρόμος για την συνολική αμφισβήτηση του παραγωγικού και πολιτικού μοντέλου του καπιταλισμού, είναι αναγκαία η καθολική στήριξη και έμπρακτη αλληλεγγύη από όλους τους εργαζόμενους και ανέργους της χώρας. Ο αγώνας ενός σωματείου δεν είναι αρκετός για να γλιτώσει η κοινωνία από τα δεσμά του καπιταλισμού και την καταστροφή της κρίσης του, χρειάζεται ο αγώνας του σωματείου να γίνει κτήμα όλης της εργατικής τάξης. Είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί ένα πανελλαδικό κίνημα στήριξης και αλληλεγγύης που με παράδειγμα την ΒΙΟΜΕ θα παλέψει για να περάσουν τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις στα χέρια των εργαζομένων που με αμεσοδημοκρατικά σωματεία βάσης θα αποφασίζουν μόνοι τους για τον εαυτό τους χωρίς να αναθέτουν σε κανέναν τους αγώνες τους για την κοινωνική απελευθέρωση.

Την στιγμή που οι άνεργοι πλησιάζουν τα 2 εκατομμύρια, που οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, που το κράτος οργανώνει διαρκείς φοροεπιδρομές εις βάρος των εργαζομένων, ο αγώνας για την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής συνολικά πρέπει να γίνει αγώνας κάθε σωματείου, κάθε εργαζομένου και κάθε ανέργου. Καλούμε κάθε ταξικό, αγωνιστικό σωματείο, κάθε άνεργο και εργαζόμενο, να στηρίξει και να δείξει την αλληλεγγύη του στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ, να παλέψει μαζί μας καταρχήν με τη συμμετοχή του στο ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, στη συμμετοχή του στις πολύπλευρες δράσεις του σε όλη τη χώρα και στη πανελλαδική του κατάληξη με διαδήλωση στην Αθήνα στις 15/10.

Στηρίζοντας το πλαίσιο των εργατών σε όλη του την έκταση, αγωνιζόμαστε μαζί τους:
Τα εργοστάσια στα χέρια των εργατών. Αυτοδιαχείριση σε όλους τους χώρους δουλειάς. Όλα τα μέσα παραγωγής να περάσουν στα χέρια αυτών που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας. Από εργοστάσια σε εμπορικά καταστήματα, από εμπορικά καταστήματα σε χωράφια και αγρούς, οι εργαζόμενοι με όπλο τους την αυτοδιαχείριση να αναλάβουν την παραγωγική διαδικασία, να την διευθύνουν μόνοι τους και να την κατευθύνουν προς το συμφέρον όλης της κοινωνίας. Ο αγώνας της ΒΙΟ.ΜΕ. μπορεί να δείξει στην πράξη ότι οι εργαζόμενοι μπορούν χωρίς αφεντικά και θα τα καταφέρουν.
Ο αγώνας στα χέρια των εργατών. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η δημιουργία και στήριξη ταξικών εργατικών σωματείων βάσης όπως της ΒΙΟ.ΜΕ, που αποκλειστικό τους όργανο θα είναι η γενική τους συνέλευση, στην οποία θα παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις με άμεση δημοκρατία έξω από κάθε λογική ανάθεσης και γραφειοκρατίας.
Να γίνει αυτός ο αγώνας, αγώνας όλων μας με πανελλαδική πανεργατική απεργία διαρκείας για να ανατρέψουμε τον κοινωνικό μεσαίωνα της φτώχειας και της εξαθλίωσης που το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο χτίζει γύρω από τις ζωές μας. Για να απεργήσει κάθε επιχείρηση και κάθε εργοστάσιο. Με απεργία διαρκείας για να συνειδητοποιήσει και η ίδια η εργατική τάξη την τεράστια δύναμή της για να σαρώσει μνημόνια, μέτρα, τρόικες, κυβερνήσεις και αφεντικά.

Οι εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μόνοι τους,
όμως τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει αν οι εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής μείνουν μόνοι.

Αυτός ο αγώνας είναι αγώνας όλων
 των εργαζομένων και των ανέργων.
Είναι αγώνας όλων μας! Θα νικήσουμε!

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
και στήριξης του αγώνα των εργαζομένων της Βιο.Με.

emailprotbiometal@gmail.com