Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Υπάρχει «χώρος» του κεντρικού πολιτικού σκηνικού ή «κεντρικό πολιτικό σκηνικό» του χώρου ;


του Ανώνυμου Προβοκάτορα



Τελικά πως διαπλέκεται η πάλη στο χώρο με την πάλη στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ; Ίσως θα πρέπει πριν απαντήσουμε να δούμε το κεντρικό πολιτικό σκηνικό ως έννοια και τη διαπλοκή έχει η πάλη εκεί με την πάλη στον χώρο. Αν κάποιος εξωτερικός παρατηρητής ερωτηθεί τι εννοεί η αντικαπιταλιστική αριστερά όταν αναφέρει το κεντρικό πολιτικό σκηνικό θα απαντήσει ως εξής : «Εννοεί το κοινοβούλιο και τις διαδικασίες εκλογής και λειτουργίας του, τους διοικητικούς θεσμούς του κράτους (μέσα σε αυτούς και την τοπική αυτοδιοίκηση) και γενικά ότι δεν άπτεται των σχημάτων χώρου.» Πολλοί μπορούν να διαφωνήσουν με αυτή την απάντηση αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται όχι στα ευφυή ντοκουμέντα αλλά στην πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Το κεντρικό πολιτικό σκηνικό μεταφράζεται σε συμμαχίες, ειδικές εκλογικές τακτικές, συγκροτήσεις ειδικών μετώπων και ψηφοδελτίων ή στην καλύτερη γραφεία τύπου για τα γενικά θέματα, «μετάγγιση» αγωνιστών από χώρους σε άλλους χώρους και παρεμβάσεις, παρέμβαση στις εκλογές με την έννοια μόνο της συμμετοχής και όχι της πραγματικής παρέμβασης που δεν αποκλείει ούτε την συμμετοχή ούτε την αποχή. Το ζήτημα του κεντρικού πολιτικού σκηνικού μπορεί να φαίνεται σαν μια διαφωνία γύρω από τον χαρακτήρα των εκλογών και της παρέμβασης σε αυτές αλλά αυτά είναι απλά παραπετάσματα καπνού που καμιά σχέση δεν έχουν με το πραγματικό ερώτημα που είναι η ίδια η εργατική πολιτική και πως αυτή δρα και λειτουργεί σε αστικά ναρκοθετημένα πεδία, τι ορίζει πεδίο παρέμβασής της και πως συγκροτεί τα όργανα και εν τέλει τα μέτωπά της. Εκεί είναι το ζουμί του θέματος τα άλλα είναι απλά εύκολες δικαιολογίες για να καλυφθεί είτε η προειλημμένη σκέψη και απόφαση για ένα ζήτημα είτε η αδυναμία απάντησής του.

Αρχικά αν δούμε την εξέλιξη του κράτους ειδικά στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό θα δούμε πως, το κράτος μετατρέπεται σε στρατηγείο της αστικής τάξης από την μία και από την άλλη «διασπάται» και «διαχέεται» σε τοπικά κράτη τους δήμους και τις περιφέρειες (ο νόμος πλέον του Καλλικράτη είναι παραπάνω από ενδεικτικός για αυτή την θεώρηση). Δηλαδή τομείς που μέχρι πρότινος ήταν στην αποκλειστική ευθύνη περνούν είτε στο ιδιωτικό κεφάλαιο και το κράτος απλά παίζει τον ρόλο του ελεγκτή και διαχειριστή είτε αυτοί οι τομείς μεταφέρονται στην πλήρη δικαιοδοσία της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δηλαδή δεν διευκολύνεται η πάλη για απόσπαση από το κράτος όπως κάποιοι θα νομίσουν αλλά αντίστροφα η παραμικρή πάλη πρέπει να βλέπει σύγκρουση με το κράτος στην νέα του μορφή και διαπλοκή με την κοινωνία και την παραγωγή. Ένα δεύτερο είναι το ζήτημα των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και της διαπλοκής τους με τα τοπικά κράτη, την νέα σχέση εθνικού διεθνικού που επιβάλλει την κυριαρχία της ενότητας στην εκμετάλλευσης πάνω στις ενδοαστικές συγκρούσεις παρ’ όλο την όξυνση των τελευταίων. Πώς δηλαδή να δούμε την κατάσταση στην Ελλάδα σαν μια τέτοια σχέση που για την καθυπόταξη της δικής της εργατικής τάξης ζητά την «βοήθεια» των ολοκληρώσεων και με αυτό τον τρόπο γίνεται «φάρος» για την καθυπόταξη των εργατικών τάξεων, μέσω της ολοκλήρωσης της ΕΕ, άλλων χωρών (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία κα). Δεύτερο κρατούμενο λοιπόν είναι πως η πάλη ενάντια στις ολοκληρώσεις και τις διαπλοκής τους με τα τοπικά κράτη είναι αναγκαία σε κάθε φάση και ζήτημα, ενώ η αναγκαία διεθνιστική πάλη μεταφράζεται πρωταρχικά στο εντός της χώρας, στην εθνική αστική τάξη και δευτερεύοντος στην κοινή διεθνιστική πάλη της εργατικής τάξης μέσα στις ολοκληρώσεις. Τέτοιες πρωτόλειες προσπάθειες διεθνιστικών απαντήσεων έχουμε δει, με τις όποιες αδυναμίες τους , αλλά και η αλληλοτροφοδότηση των κινημάτων (βλ «παρενέργειες» του Δεκέμβρη του 08 στην Ευρώπη) πατούν και ξανά-βάζουν στο τραπέζι αυτή την αναγκαιότητα της πάλης. Καταλήγουμε σε ένα πρώτο μικρό αλλά αναγκαίο συμπέρασμα πως ακόμα και η πάλη στον χώρο απαιτεί την πάλη ενάντια στο κράτος, τις ολοκληρώσεις την σύνδεσή τους καθώς και την ανάγκη κοινωνικού και διεθνικού αγώνα.


Στα συγκεκριμένα του χώρου πρέπει να δούμε πως όσο τα παραπάνω αναπτύσσονται τόσο στενεύουν το όρια κατακτήσεων στον χώρο χωρίς την χρήση αυτής της λογικής ή χωρίς τον κίνδυνο είτε ενσωμάτωσης είτε απώλειας κεκτημένων στην επόμενη στροφή. Δεν μπορούν να υπάρχουν κατακτήσεις σε θέματα χώρου ; Σίγουρα μπορούν να υπάρχουν αλλά η ποιότητα και το μέγεθός τους θα εξαρτάται από αυτές τις σχέσεις κράτους – ολοκλήρωσης, εθνικού – διεθνικού ενώ πάντα θα είναι υπό διακύβευμα όσο δεν «εξαπλώνονται» όπως αναλύσαμε στο ζήτημα των επιπέδων της πάλης. Άρα ακόμα και η πάλη στον χώρο πρέπει να βλέπει το κράτος και τις ολοκληρώσεις σαν αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης της, σαν αναπόσπαστο στοιχείο της εργατικής πολιτικής σε κάθε χώρο και ζήτημα.

Το ερώτημα μεταφέρεται στο αν πρέπει τα σχήματα χώρου να παρεμβαίνουν στις διαδικασίες ανάδειξης και λειτουργίας του κράτους και των ολοκληρώσεων. Αν δηλαδή θα μιλούν συνολικά για το κράτος και τις ολοκληρώσεις ή τελικά η πάλη τους θα μεταφράζεται – μεταφέρεται στο εκάστοτε υπουργείο η δημοτικό συμβούλιο είτε στον τομέα της ολοκλήρωσης. Τι λόγο έχουν πχ τα σχήματα της ΕΑΑΚ για τις βουλευτικές εκλογές ή πχ τα σχήματα πόλης για τις ευρωεκλογές ; Παρεμβαίνουν ως σχήματα σε αυτές τις μάχες ή ξαφνικά εξαφανίζονται και στην ουσία κάνουν όχι αποχή από τις κάλπες αλλά αποχή από την παρέμβαση στις ναρκοθετημένες ενέδρες του αστικού συστήματος ; Πώς να μιλήσει το σχήμα στην σχολή για το κράτος όταν στην εκλογές δεν παίρνει θέση και δεν παρεμβαίνει ως τέτοιο στο χώρο του αλλά ξαφνικά διαχέεται στις εκάστοτε πολιτικές συμμαχίες ή αντίστροφα τι αντι-ΕΕ λόγο να αρθρώσει το σχήμα πόλης όταν στις ευρωεκλογές χάνεται και δεν παρεμβαίνει ως τέτοιο αλλά εμφανίζεται με άλλο όνομα και άλλη ταμπέλα. ; Αυτά είναι ερωτήματα που μπαίνουν από τον ίδιο τον κόσμο του αγώνα που διαρκώς αναγκάζεται να αλλάζει ταμπέλες και μαρκίζες, ενώ ακόμα χειρότερα να αλλάζει περιεχόμενα και μορφές, πεποιθήσεις και τρόπους παρέμβασης ανάλογα με την εποχή. Ποιο είναι εν τέλει το κεντρικό πολιτικό σκηνικό για τα σχήματα, δυστυχώς μια αναφορά και όχι μια ακόμα διαδικασία παρέμβασης και δράσης σε αυτό. Γιατί σύντροφοι όταν έχει ταχθεί κάποιος με την εργατική τάξη, το κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν είναι άλλο από το σύνολο της εργατικής πολιτικής και η παρέμβασής της παντού ως τέτοια σε κάθε χώρο και ζήτημα.

Οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ένα πολύ γόνιμο έδαφος για να διατυπώσω αυτή την λογική, που βασίζεται στην ουσία και την ανάγκη συγκρότησης μιας κοινωνικό-πολιτικής πρωτοβουλίας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και στόχους. Του πως δηλαδή η ανώτερη ενοποίηση και δημιουργία πρωτοβουλιών, συλλογικοτήτων, σχημάτων και συνελεύσεων δρουν σαν συνολικός πολιτικός οργανισμός. Που όπως και ένα άνθρωπος παρ’ όλο που αποτελείται από εκατομμύρια κύτταρα με διαφορετικές λειτουργίες και μορφές μοιράζονται το καθένα από αυτά το ίδιο γενετικό υλικό, συνεργάζονται τόσο αρμονικά που προς τα έξω ταυτόχρονα καταλαβαίνεις το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους αλλά και την μοναδική συνεισφορά του καθενός. Γιατί λοιπόν ένα σχήμα πόλης να μην είναι η μικρογραφία μια κοινωνικοπολιτικής πρωτοβουλίας των εκεί σχημάτων, συνελεύσεων και πρωτοβουλιών που είναι αυτές εν τέλει που δίνουν την καθημερινή μάχη, συγκρούονται και μετατοπίζουν συνειδήσεις, γεννούν κοινωνικό ρεύμα και μετασχηματίζουν πολιτικές συνειδήσεις στους χώρους τους, γιατί όλοι αυτοί σε ένα τέτοιο μετωπικό μόρφωμα να μην είναι οι καταλληλότεροι να συγκροτήσουν μια μετωπική παρέμβαση στην πόλη και ως τέτοια να παρέμβουν στις εκλογές ; Και αυτό όχι μόνο για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης ή τις εκλογές γενικότερα αλλά για την μετωπική συγκρότησή μας εν γένει. Πριν βιαστούν οι σύντροφοι που βλέπουν θετικά το ΑΝΤΑΡΣΥΑ να απαντήσουν ας σκεφτούν πως το ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακριβώς σε αυτό το ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει τώρα με την συγκρότηση τοπικών και κλαδικών επιτροπών. Με το στρεβλό περιεχόμενο μα και με τον στρεβλό τρόπο που δεν είναι άλλος από την δημιουργία του πολιτικού μετώπου και μετά την διάχυσή του στο κίνημα και τα επιμέρους μέτωπα ώστε να συγκροτήσει μια ανώτερη μετωπική ενότητα, εν τέλει ένα ανώτερο μέτωπο πολιτικών δυνάμεων, πρωτοβουλιών, επιτροπών υπό την σκέπη του πολιτικού μετώπου που ήδη υπάρχει και του περιεχόμενου και διαδικασιών που το απαρτίζουν. Η κοινωνικό-πολιτική πρωτοβουλία είναι ακριβώς το ανάποδο όχι μόνο από την σειρά της συγκρότησης αλλά από την βάση της λογικής της. Δηλαδή προσπαθεί να ενοποιήσει την αντικαπιταλιστική πάλη, την εργατική πολιτική από τα κάτω, από εκεί που γεννιέται και από τα θεμέλια να δημιουργήσει την «σκέπη» και όχι να χτίσει πρώτα την «σκέπη» και μετά να χτίζει μέχρι τα θεμέλια. Ακόμα και το επίπεδο της συγκρότησης (τόσο του περιεχομένου όσο και της μορφής) θέλουμε να ξεκινά και να αναπτύσσεται εκεί που τελικά κερδίζει η όποια αντικαπιταλιστική παρέμβαση, στην συλλογική αντικαπιταλιστική δράση και πάλη.

Καταλήγοντας πρέπει να δούμε τα σχήματα, τις πρωτοβουλίες και τις συλλογικότητες όχι σαν χειροκροτητές των πολιτικών μετώπων αλλά σαν το υλικό δημιουργίας τους, να ενώσουμε εν τέλει την δράση της τάξης σε συνολική πολιτική δράση που θα ενοποιείται σαν αντιπαραθετική πολιτική πρόταση προς το κεφάλαιο και τους θεσμούς του. Να δώσουμε ένα τέλος στην πολιτική του χαμαιλέοντα που παρ’ ότι παραμένει ίδιος αλλάζει «φανέλα» για να προσαρμοστεί στους καιρούς. Γιατί η πολιτική δράση γίνεται συνολική όταν από την πάλη στο χώρο ο κάθε αγωνιστής αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν κομμάτι μιας συνολικότερης προσπάθειας που αφορά όλη την ζωή του και όχι μια απίστευτα δαιδαλώδη πορεία επιλογής του κατάλληλου σχήματος για τον κατάλληλο χώρο ή ζήτημα στην κατάλληλη περίοδο. Γιατί αλλιώς όλα ενοποιούνται στο κόμμα και μόνο εκεί, το κόμμα αναλαμβάνει τον πολιτικό και οργανωτικό συντονισμό των προσπαθειών και όταν μπει θέμα «κεντρικού πολιτικού σκηνικού» μαζεύει όλο το χαρτί. Συγχωρέστε με αλλά αυτή η λογική αρμόζει μόνο στο ΚΚΕ και όχι στην επαναστατική πολιτική πρόταση.


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.