Στιγμές φόβου

του Ανώνυμου Προβοκάτορα

Τις τελευταίες ώρες η Πάτρα ζει το όνειρο της ξεπεσμένης αστικής δημοκρατίας. Ένα οργανωμένο χάος ώστε παρ’ ότι αυτό το σύστημα από την σαπίλα βρωμάει και ζέχνει να γίνεται τελευταία ελπίδα του καθενός το σφιχταγκάλιασμα αυτού του οχετού εκλιπαρώντας για «τάξη και ασφάλεια». Σίγουρα η δολοφονία του 30χρονου είναι σοκ αλλά υπάρχουν χέρια που οπλίστηκαν. Γιατί όταν συγκρούονται τα θύματα μεταξύ τους, σίγουρος νικητής είναι ο θύτης και καμιά, μα καμιά πλευρά των θυμάτων. Δεν θα περάσω σε θεωρίες συνομωσίας πως το γεγονός ήταν προσχεδιασμένο για την εκτροπή των πραγμάτων και την τροφοδότηση συγκεκριμένων ανθρωποειδών πριν τις εκλογές. Η ιστορία του διαίρει και βασίλευε υπάρχει χιλιάδες χρόνια, πόσο μάλλον η λογική να βάζεις τον ένα εξαθλιωμένο απέναντι στον άλλο περιμένοντας πότε ο ένας θα κόψει το λαρύγγι του άλλου και να φύγει η ρετσινιά από αυτόν που εξαθλιώνει και να βαφτιστεί υπέρτατος εχθρός ο άλλος εξαθλιωμένος. Τότε οι κόκκινες γραμμές λεπταίνουν επικίνδυνα καθώς μεταξύ θυμάτων δεν υπάρχουν δίκαιοι ή αμελητέοι φόνοι και η οργή που ξεχειλίζει γίνεται εργαλείο για μια μετατόπιση συνειδήσεων σκληρά φασιστική, που φυτεύει βαθιά τον φόβο και την απελπισία. Δύο εργαλεία πολύτιμα για να μπορεί να προχωράει η περαιτέρω εξαθλίωση όλων όσων ζουν από τα ίδια τους τα χέρια και όχι από τα μέσα παραγωγής που κατέχουν. Ηθελημένα δεν θα αναφερθώ στους απόγονους του Χίτλερ, Χρυσαυγίτες γιατί θεωρώ πως ακόμα και η κακή διαφήμιση είναι διαφήμιση αν και είναι στα σκαριά ένα άρθρο για το έθνος και την τάξη. Ενώ για το μεταναστευτικό θα υπάρξει ολοκληρωμένο άρθρο την άλλη εβδομάδα.

Η ιστορία είναι πάρα πολύ παλιά, από τότε που οι νεοσύστατες ΗΠΑ στοίβαζαν δίπλα-δίπλα ινδιάνους, με μαύρους σκλάβους και λευκούς υπηρέτες ώστε πάντα να τρώγονται μεταξύ τους και να μην εξεγερθούν απέναντι στους αφέντες και τους σφαγιαστές τους. Από όλες εκείνες τις ιστορίες όπου οι χρήστες ναρκωτικών γινόταν περιφερόμενος θίασος σε περιοχές των μητροπόλεων (αποτέλεσμα σκληρού κυνηγιού της αστυνομίας) ώστε να υποβαθμίζονται περιοχές φιλέτα και να στήνονται νέα El Dorado για την μπίζνα του real estate πάντα όμως με το μπόνους του εμφυλίου μεταξύ κατοίκων και χρηστών. Και ο καθένας μπορεί να βρει πολλά παραδείγματα με τελευταίο το στοίβαγμα των μεταναστών κοντά στις γειτονιές που ζουν τα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια εργαζομένων περιμένοντας πότε θα γίνει το όποιο συμβάν που θα πυροδοτήσει την κατάσταση. Στα λόγια όμως θα πει κάποιος είναι όλα εύκολα, τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς να βγεις έξω από την πόρτα σου ; Γιατί όσο και να αποφεύγουμε το ερώτημα άλλο τόσο γιγαντώνεται η φασιστική απάντηση στο ερώτημα.

Η απάντηση είναι πως η εντεινόμενη εξαθλίωση φέρνει ένα απίστευτο φόβο. Τον φόβο που σφίγγει τις σακούλες από το σουπερμάρκετ όταν περνάς από τους πεινασμένους που ψάχνουν τα σκουπίδια και σε κοιτούν κατάματα, που κουμπώνει πάνω-πάνω το μπουφάν μπροστά στον άστεγο που ξεπαγιάζει στο παγκάκι, την κατάποση της γλώσσας όταν απολύεται ο συνάδελφος και τα χρέη σου έχουν γιγαντωθεί, το κλείσιμο των αυτιών όταν ακούγονται οι φωνές βοήθειας έξω από την πόρτα σου. Το αποτέλεσμα να κλειστούμε στα σπίτια μας, στους τέσσερις τοίχους, στην απόλυτη «αλήθεια» της τηλεόρασης, στον παραμορφωτικό φακό του διαδικτύου και στην εξαντλητική απομύζηση της καθημερινότητας. Η αποκτήνωση σε μια διαρκή ατομική επιβίωση που σου λέει «άσε τώρα, δεν μπορώ έχω άλλες σκοτούρες». Κι όταν οι χίμαιρες θα γεννοβολούν και θα σπέρνουν τα νέα τέρατα, θα είμαστε όλοι φοβισμένοι και παροπλισμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους μας, ακόμα κι όταν έρθουν για εμάς ο φόβος θα έχει ποτιστεί τόσο βαθιά που δεν θα αντισταθούμε ούτε για εμάς αλλά αποσβολωμένοι θα κουλουριαστούμε για να μας «πάρουν» και εμάς. Μπροστά σας απλώνεται ο νέος τρόμος, το καπιταλιστικό σύστημα, που σου σπέρνει τον φόβο να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις μια ζωή αξιοπρεπής με βάση τις ανάγκες σου, να φοβάσαι να γίνεις ενεργό κομμάτι αυτής της κοινωνίας, να φοβάσαι να ζήσεις και συνεχώς να αμύνεσαι. Να περιμένεις τους σωτήρες, να εμπιστεύεσαι τα καθάρματα του συστήματος που σε καλούν στο οφθαλμό αντί οφθαλμού μέχρι και εσύ να τυφλωθείς και να χάσεις τον πραγματικό θύτη που από μακριά απολαμβάνει την ενορχήστρωση όλου αυτού του έργου. Πόσο μάλλον την νέα ασυλία που απολαμβάνει.

Δολοφονίες έχουν γίνει αρκετές δεν χρειαζόμαστε κι άλλες. Δεν χρειαζόμαστε άλλα εργατικά «ατυχήματα», άλλες παράπλευρες απώλειες σε αστυνομικές επιχειρήσεις, άλλες αυτοκτονίες, άλλους νεκρούς από την αδυναμία τους να έχουν τα χρήματα για ιατρική περίθαλψη, άλλους νεκρούς από την άγνοια, την πείνα, το κρύο. Δεν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε άλλους νεκρούς για να διατρανώσουμε τα επιχειρήματα και την ιδεολογία κάποιων. Στα μαζέματα των κατοίκων νομίζω ο αδελφός του θύματος είπε όχι στην βεντέτα κατοίκων μεταναστών, είπε πως θα το πάει «σωστά», πως δεν θέλει να ταυτιστεί ο νεκρός με καμιά Χρυσή Αυγή. Οι περισσότεροι όμως του ανταπάντησαν πως όταν συμβεί αυτό σε κάποιον επόμενο τι θα κάνουν. Άρα συμφωνούμε πως στόχος είναι η λίστα των θυμάτων να κλείσει. Αλήθεια πως μπορεί η λίστα των θυμάτων να κλείσει ;

Θα πω το κλισέ πως όλα αυτά τα γεννάει το καπιταλιστικό σύστημα αλλά θέλω να είμαι τίμιος πως οποιαδήποτε άλλη κοινωνία, δεν θα είναι κοινωνία αγγέλων, όπου όλα θα είναι μέλι – γάλα. Μακριά από μένα λογικές του τέλους της ιστορίας και των υπέρ-ιδανικών συστημάτων. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μια κοινωνία που χτυπά την ρίζα δημιουργίας όλων αυτών των συμπεριφορών και καταστάσεων, από εκείνη την αφετηρία ο άνθρωπος ως ον έχει πολλές περισσότερες ελπίδες να γίνει κάτι διαφορετικό, να αντιμετωπίσει αιώνια ερωτήματα και να προχωρήσει σε μια απελευθερωτική κατεύθυνση τόσο για την φύση του και την συνύπαρξή του με το περιβάλλον όσο και για την κοινωνία που ζει. Αυτό απαιτεί ο καθένας από εμάς να πάρει θέση, να δημιουργήσει αντί-θεσμούς που συλλογικά θα αναλαμβάνουν την οργάνωση της ζωής μας σε κάθε τομέα και χώρο. Απαιτεί από εμάς να συγκρουστούμε και να ανατρέψουμε αυτή την εξουσία που μας επιβάλλει αυτή την εξαθλίωση όποια ταμπέλα κι αν κουβαλά πολιτική, αφεντικό, κεφάλαιο. Απαιτεί μαζική δράση, πράξεις, υλικές κατακτήσεις. Μια πραγματική επανάσταση και εξαΰλωση αυτού του συστήματος που μας βυθίζει στη αποκτήνωση και μας πνίγει στο δικό μας αίμα.

Γιατί τελικά για να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει όλα τα θύματα αυτού του συστήματος πρέπει να είναι τόνοι το χώμα και εκατομμύρια οι άνθρωποι που θα θάψουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον καπιταλισμό.

Πηγή: http://anonymosprovokatoras.tumblr.com